Catcalling. Wie maakt zich er niet schuldig aan? Bulldozerachtige werklui met een stratenmakersdecolleté, het gastje met de joint achter het oor, de man met de aktetas, zwervers. Maar ook oude vrouwtjes kunnen er wat van. Jonge studentes met een rugtas en zo’n muts met een bolletje erop, kort pittig met sandalen aan, toeristen. Als ze er de tijd voor hebben, zetten ze aan de kant wat in de weg zit om in aanbidding door de knieeën te gaan voor een kat.

Lees ook: The world according to Caro: Leven zonder zijwieltjes

Hier om de hoek zit een berucht exemplaar. Haar werkterrein is op, naast of voor het bordes van een mooi huis. Daar lokt ze haar slachtoffers naar zich toe. Ze is een parmantig ding met een vacht van zacht-oranje wolletjes die je wel aan móet raken. En ze weet het. Ze is een poes. Een echte vrouw, want ze heeft 180 graden zicht en ziet je in haar ooghoeken al aankomen zonder dat ze haar kattenkopje hoeft te draaien. Het knappe kreng staart in het luchtledige, speelt dat ze daar heel toevallig zit en het allemaal ook niet weet, dat van haar schoonheid en haar begeerlijke vacht.

Onafhankelijk van de daadwerkelijke weersomstandigheden straalt ze uit dat ze in een zonnetje soest, terwijl ze geduldig wacht tot haar slachtoffer haar benadert. De grootste mannen heb ik zichzelf klein zien maken bij de aanblik van zo veel onbereikbare zachtheid. ‘Psss pss pss...’ gaat het dan. Het loeder speelt dat ze ontwaakt uit een droomtoestand waarin een knappe kat nu eenmaal geraakt omdat ze niets anders hoeft te doen met haar leven, omdat ze zo knap is. Ze kijkt haar slachtoffer aan. Het slachtoffer maakt een tjilpend geluid met de lippen en laat zijn of haar hand zien. De kat kijkt er misprijzend naar, alsof het een lepel poep is. Het slachtoffer beweegt de hand dan voorzichtig naar het kopje. Waarop de kat vernuftig als Meryl Streep gereserveerdheid laat overlopen in geveinsde twijfel.

Lees ook: Hanneke: 'Fok Nijntje'

Dan ineens, en daar schrikt het slachtoffer vaak van, eist ze een aai op door haar kop tegen de hand te duwen. Het slachtoffer begint voorzichtig te aaien. De kat wordt enthousiaster en het zelfvertrouwen van het slachtoffer groeit. Het dier laat zich van kop tot staart aaien en het slachtoffer is trots: ‘Wat ben ik toch goed met katten, veel beter dan de gemiddelde mens.’ En dan, als Meryl genoeg publiek verzameld denkt te hebben, krijgt het slachtoffer uit het niets een keiharde tik en een knauw. Vaak krijst mevrouw er ook nog bij. ‘Affreus!’ Alsof het slachtoffer iets onbetamelijks heeft uitgehaald. En daar zit het slachtoffer dan, zich vreselijk te schamen. Tussen zijn boodschappentassen. Een blauwtje gelopen bij een kat. En plein public. Ik trap daar dus NIET MEER IN.


Lees hier meer columns van Georgina Verbaan.