Marloes: 'Ik ben veranderd in een bodemloze put'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag heeft ze honger. Heel veel honger.
Ik kijk op de klok terwijl ik een hap banaan neem. 3:33 uur. Ik zucht. Ik kijk om me heen op zoek naar iets om te doen terwijl ik eet. Ik houd het bij ijsberen. Als de banaan op is, trek ik de koelkast open. Waar heb ik zin in? Een boterham? Ja, maar met wat dan? Yoghurt? Nee, geen zin in. Oe, een mini Babybel. Je weet wel, die vakantieachtige rode kaasjes die eigenlijk nergens naar smaken, maar ik toch telkens weer koop deze zwangerschap. Ik peuter het rode wikkel los boven de prullenbak. Ik word steeds wakkerder en bewuster van wat ik aan het doen ben. Een kwartier geleden schoten mijn ogen ineens open, zoals ik tijdens deze zwangerschap wel vaker wakker wordt om stipt 3:15 uur. Heel irritant. En vandaag extra irritant, want mijn maag zag het als een startsignaal om keihard te gaan knorren. Ik kneep mijn ogen nog dicht alsof ik mijn buik wilde laten weten dat ik aan het slapen was en graag stilte wilde, maar na vijf minuten was ik bang dat mijn man wakker zou worden van het geborrel en sleepte ik mezelf uit bed.
Lees ook: Marloes: 'Zodra er eentje op tafel komt, rent Kiki erop af'
En nu sta ik dus boven de prullenbak in een t-shirt en een string een Babybel kaasje naar binnen te schransen. Ik ben veranderd in een bodemloze put. Ik heb ondanks ontbijt, lunch, diner en tussendoortjes alsnog op de meest onmogelijke tijden honger. Elf uur 's avonds laat mijn maag bijvoorbeeld ook vaak van zich horen. De vorige zwangerschap begreep ik echt niet dat er zwangere vrouwen zijn die in de avond gewoon nog een keer een hele maaltijd kunnen eten en hun man in pure paniek naar de McDrive sommeren. Nu begrijp ik deze vrouwen maar al te goed. Ik zou het prima door mijn strot kunnen krijgen, zo'n heel menu met een flurry toe. Geen enkel probleem. Een schril contrast met mijn vorige zwangerschap, toen mijn 'craving' zich beperkte tot een bakje vla per dag.
Maar goed, als je honger hebt moet je eten. Absoluut. Al denk ik af en toe weleens: gaat dit allemaal wel goed en ben ik nu niet ontiegelijk teveel aan het eten? De vorige keer kwam ik op dat bakje vla en verder niet heel spannende excessen namelijk ook al 18 kilo aan. Ik was toen hoogzwanger in de zomer en overtuigd dat het vocht was, maar toen Kiki was geboren en het winter werd, kwam ik erachter dat het zeker niet allemaal vocht was. Dat ging er uiteindelijk zonder al te veel gekke capriolen ook weer allemaal af, maar dit extra hongergevoel maakt een beetje bang. Het is nou ook niet echt dat ik zo ontzettend veel beweeg. Met een zittend beroep en een lockdown komt het weleens voor dat ik niet meer dan 1000 stappen op een dag zet. En dat is niet omdat ik mijn mobiel in de ochtend op de keukentafel heb laten liggen.
Lees ook: Marloes: 'Onze kleine kerstboomterrorist is met succes afgeleid'
Ik doe in ieder geval mijn best om bij de McDrive weg te blijven en dan maar genoegen te nemen met een banaan. En ondertussen geef ik uiteraard de schuld aan de baby. 'Zeer hongerig type, deze. Wil ook aparte dingen eten ook. Ik zou nooit om half vier 's nachts een Babybel eten. Tsss. Echt niet.' Ja ja.
