Baby aan boord #35: De oppas
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, vol met plottwists en hilarisch. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer krijgt Kiki voor het eerst een oppas.
Ik wist van tevoren al dat ik er vaak een nodig ging hebben: een oppas. En dan bedoel ik niet mijn schoonouders of mijn eigen ouders of vrienden. Nee, ik bedoel echt een, slik, vreemde. Bij gebrek aan ouders in de buurt en vrienden met een druk, druk, druk leven, zal het wel moeten. Niet alleen omdat ik af en toe iets leuks met mijn man wil gaan doen, maar ook uit pure noodzaak. Als freelancer zijn er altijd wel weken waarbij je niet helemaal uitkomt met je werk. De wachtlijsten bij de kinderdagverblijven in Amsterdam helpen dan ook niet. ‘Neem gewoon een vaste dag, dan rol je er vanzelf in,’ they said. Maar so far wordt er nog weinig ingerold en kom ik weleens een dag opvang voor Kiki te kort. Insert oppas.
Lees ook: Baby aan boord #34: Voorkeur voor papa
Ik meld me aan bij een oppasbedrijf en scroll door de lijst met beschikbare meiden. Een vriendin van mij noemt het Tinder voor oppassen. Dat klinkt niet superpositief, maar ik vind dat het er goed uitziet. Het zijn allemaal leuke grieten, netjes gescreend op kantoor en ik kan reviews van andere ouders lezen. Als ik de profielen zo lees hebben ze meer ervaring met baby’s dan ik. Ik ben eigenlijk meteen gerustgesteld. Camera in oog van teddybeer installeren kan van de lijst af. Niet meer nodig. Dit komt wel goed.
Voordat de oppas komt heb ik opgeruimd en gepoetst alsof VT Wonen foto’s komt maken. Kiki is ook door de wasstraat gegaan en ligt als een blinkend diamantje in de box. Mij kennende doe ik dit nog twee keer en dan zal ik gaan verslappen. Dan leren de oppas en ik elkaar eigenlijk pas echt kennen. Nu houd ik mij nog schuil achter mijn ‘ik heb alles onder controle’ masker.
De oppas arriveert en neemt Kiki meteen van mij over. Ze is lekker assertief. Heel goed. Ik houd ervan. Of ik een schema heb waar ze zich aan moet houden? Shit. Val ik toch nog door de mand. Ik ben namelijk niet zo van de schema’s en meer van de go with the flow. Ik ben gezegend met een makkelijk kindje. Type bij rood stoppen en bij groen gasgeven. Ze is heel duidelijk in wat ze wil. Waarom zou ik het dan moeilijk gaan maken door haar op bepaalde tijden dit of dat te laten doen? Zolang ze maar groeit en ’s nachts goed slaapt. Ondanks het ontbreken van een schema leg ik alles uit alsof de oppas straks een raket op de maan moet gaan zetten. Dat realiseer ik me na een tijdje ook, dus besluit ik de pleister er maar meteen af te trekken en gewoon te gaan.
‘Nou, Kiek. Veel plezier dan. Als er iets is, kan je mij altijd bellen. Doei!’
Lees ook: Baby aan boord #33: Back to work
Kiki ziet mij al niet meer staan. Stank voor dank. Als ik in de lift sta, realiseer ik me dat ik niet heb verteld waar het drinken staat. Dat moet ik toch nog even gaan zeggen voor het geval de oppas dorst krijgt en een colaatje wil. Ik haast me terug naar boven. Als ik binnenkom zit Kiki met een glimlach in de wipstoel en de oppas ervoor in een kleermakerszit met een boekje in haar hand. Met de boodschap dat de cola of andere drankjes in de koelkast staan (duh), maak ik me weer uit de voeten. Dit gaat goedkomen. Aan de slag nu, want het werk moet af.
Een uur nadat ik ben vertrokken krijg ik een berichtje van de oppas: ‘Kiki heeft net gegeten en ligt nu heerlijk te slapen. Werkze!’
Toch een opluchting. Ook bij iemand die ze totaal niet kent, gaat het prima. ‘Wanneer kom je weer?’ typ ik terug.
