Hanneke: 'Ik wilde een hap uit de tafel bijten van ergernis'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
Ooit zat ik in een eetcafé de krant te lezen en koffie te drinken (dit klinkt echt alsof het ergens in 1997 plaatshad, maar het is echt maar een paar jaar geleden), toen aan het tafeltje naast me een moeder en haar volwassen dochter kwamen zitten. Een perfect paar ogende mensen: mooie kleer, mooie coiffure, goed figuur. Buiten de gangbare jaloezie over figuur, haar en kleer, vielen ze me eigenlijk niet op. Ik las de krant, dronk koffie. Totdat ze gingen bestellen. Het ging zo:
Lees ook: Hanneke: 'Van wie zou ze die aanvallen nou toch hebben?'
'Heeft u een keuze kunnen maken?'
'Koffie graag,' zei de moeder. 'En een tosti kaas.'
(Ja, het was écht een paar jaar geleden en niet in 1997, want dan had ze er vast een asbak bij gevraagd.)
Het meisje tikt iets in op haar telefoon. De moeder glimlacht naar de jongen die de bestelling opneemt. Ze geeft haar dochter een zachte por. Die kijkt geërgerd op, zucht en pakt de kaart. De jongen zegt dat hij zo terugkomt. Het dochter legt de kaart weg. De jongen komt terug.
'Heeft u een keuze kunnen maken?'
Het meisje pakt de kaart weer. Kijkt. Ondertussen draait het universum om haar heen, alsof er geen oorlogen woeden. Ze zegt niks. Het is lang stil.
'Heb je ook toetjes?' vraagt ze na een tijdje.
De moeder begint ongemakkelijk te lachen.
'Nou Sophie, je kunt gewoon een broodje bestellen.'
'We hebben geen toetjes,' zegt de jongen.
'O,' zegt ze nuffig.
Ze kijkt weer naar de kaart. Ik ben ondertussen een hap uit de tafel aan het bijten van ergernis.
'Ook geen crème brulée?'
'Ook geen crème brulée,' zegt de jongen.
'Ik heb zo’n zin in iets zoets,' zegt de dochter tegen de moeder.
'Dan neem je toch een chocomel?' zegt de moeder. 'Of appeltaart?'
De dochter trekt met haar mond. Nee, daar houdt ze niet van. De tijd tikt door. Uiteindelijk bestelt ze een thee. En verder niks.
Lees ook: Hanneke: 'Ik vermijd het woord nee en geef mijn kind een andere keus'
Nu goed.
Ik vertel deze anekdote omdat die me vanochtend weer te binnen schoot, toen ik naast de dochter stond en vroeg:
'Wil je pindakaas of geitenkaas op je boterhammen naar school?'
Daarna bleef het stil. Ik kon niet aan de dochter zien of ze nadacht over de inhoud van haar broodtrommel of dat ze gewoon wat aan het mijmeren was.
'Of allebei?' zei ik.
Het bleef nog steeds stil.
Ik keek even snel naar buiten, voor een dubbelcheck of de tijd niet per ongeluk tot stilstand was gekomen en ik dat helemaal niet had gemerkt. De tijd stond niet stil. Ik zwaaide even naar een buurvrouw met een hondje.
'Hallo!' riep ik.
'Wát,' zei de dochter.
'Ben ik je lakei?' riep ik.
'Wat is een lakei?' riep de dochter terug.
'Lumière van Belle en het Beest,' zei ik. 'Dat is een lakei.'
'Nee, je bent geen lakei,' zei de dochter.
'Nou, zeg dan wat je op je brood wil, anders kies ik.'
'Geitenkaas,' zei de dochter.
'Alsjeblieft, allerliefste moeder,' zei ik zangerig.
De dochter herhaalde me machinaal.
'En morgen smeer jij je eigen boterhammen,' zei ik.
Dan zet ik de wekker wel een uur eerder. Al is het ’t laatste dat ik doe. En als iedereen dan eindelijk naar school of op het werk is, dan ga ik een tosti eten en koffie drinken op het terras. En dan vraag ik om een asbak. Zonder twijfel.
Lees hier meer columns van Hanneke.