Hanneke: 'Dit is mijn eerste echte cappuccino sinds maart'
Hanneke Hendrix (39) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (3,5) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
Vandaag ging zo, qua het Nieuwe-ouwe-nieuwe-normaal in combinatie met De-kleine-dingen-die-het-doen en Je-weet-pas-wat-je-had-toen-je-het-kwijt-was:
08u30:
In de auto belde ik F.
'Leef je nog?' zei ik, toen ze opnam.
'Ja, dat is wat we tegenwoordig tegen elkaar zeggen, hè?'
'Ja,' zei ik. 'Zo gaat het tegenwoordig.'
Ze leefde nog.
12u11:
We aten een broodje met de hoorspelcrew, netjes op afstand aan een hele grote tafel, in het restaurant van het pand waar we opnemen. Alles ging quasi-normaal, we babbelden wat over werk en weer, toen R. een eerste hap uit zijn broodje wilde nemen en halverwege de handeling bleef steken. Waarna hij geëmotioneerd zei: 'Nou zeg… Dit is de eerste lunch sinds maart die ik niet zelf heb gesmeerd en op een bordje heb gelegd. Die iemand anders heeft gemaakt. Met blaadjes sla. En garnering.'
Kort waren we allemaal even stil. En daarna aten we allemaal haast sacraal onze broodjes op.
Lees ook: Hanneke: 'Welke ontaarde moeder laat haar arme spruitje nou alleen?'
13u43:
Mijn goede vriendin N. de J. van een niet nader te noemen podcast over ouderschap was in onze studio voor een waanzinnige bijrol als talkshowhost en had eenzelfde ervaring als R. toen de meneer van de koffiezitkuil vanaf drie meter afstand een cappuccino over de tafel haar kant opschoof.
'Dit is mijn eerste echte cappuccino sinds maart,' snikte ze.
18u35:
Het zijn de kleine dingen die 'm doen. Want normaal val ik na een drukke werkdag, gevolgd door dochter halen, eten koken, borden afwassen, bende opruimen, als een dweil op de bank als de man de dochter op bed legt. Maar vandaag is er ineens niemand thuis wegens extra post-corona-opvangdagen, waardoor man en dochter elders eten. Zit ik helemaal alleen aan de eettafel en ben ik als een student een stapel boterhammen als avondmaal aan het eten. Met een glas wijn. En zo ben ik van het voorgaande normaal, via het nieuwe normaal, en het oude nieuwe normaal, het oude studentenleven weer ingerold. Ik ben helemaal in mijn nopjes. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan: een stapel boterhammen en wijn als avondmaal. Misschien moet ik nóg een glas wijn nemen. Misschien herinner ik het me dan wel, als ik het glas heel sacraal leegdrink.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.