Column: ‘Wat zit haar haar leuk!’ Het blijkt stroop te zijn
Hanneke Hendrix schaart zichzelf als ouder van een peuter in de categorie "doet ook maar wat" en is niet te beroerd om te beschrijven hoe ze door de wondere wereld van buggy's, kinderdagverblijven, zetpillen en banaan heen struikelt
Als ik bij het kinderdagverblijf binnenstap zie ik dat de jas van de dochter helemaal onder de opgedroogde banaan zit.
Er zijn voordelen aan knusse sfeerverlichting in je woonst: je ziet er altijd heel goed uit en je hoeft minder vaak te stofzuigen. Allerlei voordelen die handig zijn, als je niet een kind, als uithangbord van jezelf, om acht uur ’s ochtends in het felle licht ergens hoeft af te leveren. Ik wrijf wat over haar jas, maar dat heeft geen enkel effect. De dochter rent juichend naar binnen.
‘Wat zit haar haar leuk!’ roept één van de leidsters, als ik de dochter weer even heb opgetild om haar regenlaarzen uit te trekken. ‘Helemaal hip gestyled!’
Alma kijkt trots. Ik snuffel aan haar hoofd.
‘O,’ zeg ik. ‘Volgens mij is dat stroop.’
Het is even stil.
‘En boter,’ voeg ik eraan toe.
Ik lach scheef.
‘O,’ zegt de leidster.
Ze pakt de dochter aan. We zwaaien. Ik ga naar huis.
Ben ik nou de enige die de helft van de tijd haar kind als een poppetje uit een schilderij van Jan Steen de buitenwereld in stuurt? Ik besluit mijn vraag voor te leggen aan het orakel van deze tijd: Facebook.
Ik blijk niet alleen.
Een greep uit de reacties:
Arlette: ‘Compleet roze outfit, twee maten te groot (“maar dit is écht mooi, mama”) en haar zelf haar haren laten doen. En er dan achter komen dat de schoolfotograaf langskomt.’
Maureen: ‘Dat ik zijn zakmes uit z'n broek viste, na een dag kinderdagverblijf.’
Nynke: ‘Telt “toen ze zich volledig onderscheet tijdens een huwelijksceremonie” ook?’
Willemijn: ‘Ja kak, Nynke! Daar kan ik dus niet overheen met een dochter die haar hand in haar poepluier had gestopt in het café.’
Nina: ‘Alleen hoe ik mijn dochter achterlaat, of ook hoe ik mezelf soms ergens achterlaat? Mijn dochter heeft tegenwoordig een lengte waarbij ze haar gezicht aan mijn kruis afveegt als ze even lief tegen me aan komt staan. Ik heb dus nu, als ik niet uitkijk (meestal dus), snot- en eetvlekken rond mijn kruis. Supercharmant!’
Neeltje: ‘Mijn geliefde ging weleens naar zijn werk met een dikke witte kotsstreep op zijn rug. En ik heb altijd banaan aan mijn panty. Altijd.’
Alex: ‘Maar dat is de natuur, die zorgt dat ouders van jonge kinderen niet overspelig kunnen worden omdat ze er niet uitzien. (Los van dat ze er überhaupt te moe voor zijn).’
Stéphanie: ‘Zonder luier en of onderbroek ‘t kind meegenomen om boodschappen te doen. Je vergeet wel eens wat.’
Sander: ‘Dat ik zijn rechterschoen aan zijn linkervoet en linkerschoen aan zijn rechtervoet had gedaan. Daarom kreeg ik zijn schoenen zo lastig aan, dacht ik achteraf.’
Laura: ‘En stond hij zo raar?’
Sander: ‘Maar ja, hij staat wel vaker raar.’ Laura: ‘Kinderen staan sowieso heel raar.’
Elcke: ‘Dat hij in de auto op weg naar het kinderdagverblijf met een paars hoofd zo’n cappuccinoapparaatgeluid maakte. En dat de poep tot achter in zijn nek was gespoten. En ik hem zó moest overhandigen en wegging, want ik had “echt een heel belangrijke vergadering” waarvoor ik niet te laat mocht komen...’
Irena: ‘Ik ben zelf weleens met 23 speldjes in het haar, of met pyjamajas zonder bh, of met prinsessenschmink ergens aangekomen.’
Aafke: ‘Dat ze een stuk van haar voortand miste. Ik weet nog altijd niet hoe en wanneer dat gebeurd is, tussen dat ze 's avonds naar bed ging en dat ik haar ‘s ochtends bij de opvang afleverde.’
Ik klap gerustgesteld mijn laptop dicht.
De zon begint te schijnen.
Ik kijk de kamer rond. Het is een bende. Ik zucht. Ik sluit met een ruk de gordijnen. Klotezon. Dáár zouden ze gewoon eens wat aan moeten doen. Niet aan die zooi, maar aan dat felle licht.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.