Hanneke: 'Ik liep langs David Bowie die optrad en dacht: mèh, saai'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
Op de televisie vroegen ze deelnemers van een quiz naar de eerste keer in hun leven dat ze een concert bezochten. En zoals dat gaat met zulke items op de tv moest ik aan mijn eigen eerste concertbezoek denken. Magnapop: een band die op één of twee mensen na geheel uit het Nederlandse collectieve geheugen is verdwenen. Ik mocht van mijn moeder eigenlijk niet mee met mijn broer, maar ik had geluk: het jongerencentrum in Lottum was afgebrand, zodat ik wél mee mocht naar het concert. Ik was twaalf (ik heb het opgezocht, het jaar dat Canix afbrandde) en omdat mijn lievelingsband van dat moment door die brand niet in Lottum, maar in Grubbenvorst in Café Zaal De Zwaan zou optreden mocht ik bij hoge uitzondering mee. Ik vond alle muziek die mijn broers luisterden leuk, en terecht achteraf, maar van Magnapop was ik ook écht fan. Fan zoals je misschien alleen fan kunt zijn als je nog geen twintig bent, het clichébeeld van een kind dat met een haarborstel voor de spiegel staat te playbacken. Hele avonden stond ik op mijn kamer te dansen en verrekte ik voor het eerst in mijn leven mijn nekspieren. De jaren van de eerste keren. Tijden waar mensen naar terugverlangen. En zo kwam het dat ik, gehuld in een t-shirt met een tekening van Hein de Kort erop, mezelf ineens in een rokerig zaaltje tussen de wavers vond. En mijn broers.
Lees ook: Hanneke: 'We spoten deo in het rond nadat de koelkast was geopend'
Nadat ik de televisie had uitgezet ging ik, zoals men doet, youtube op om filmpjes te kijken: de band op MTV, de band op een festival, knappe mensen, vals gespeeld wellicht, maar blij, jong, en dan ineens de band een paar jaar geleden, in een programma op Radio Rijnmond: nog steeds valsig, maar nu in de vijftig.
Pas stond ik in de docentenkamer van de kunstacademie koffie te pakken en toen iemand binnenkwam was ik bang dat ze zouden denken dat ik een student was, dat ze me weg zouden sturen, tot ik ineens besefte dat ik er helemaal niet meer uitzie als een student. Ik ben een mevrouw geworden. Ik ben oud. Ik stond godverdomme in '92 vooraan bij een Magnapopconcert. Ik zag in 1996 godverdomme in één weekend Björk, David Bowie, Foo Fighters, Massive Attack, Meshell Ndegeocello, Neil Young, Pulp, Radiohead, én The Prodigy én Underworld op Werchter, terwijl ik dat op dat moment eigenlijk helemaal niet zo bijzonder vond en vooral bezig was met moe zijn en bier kopen. Youth is wasted on the young.
Momentje, oma gaat even haar pijp stoppen.
Waar was ik? O ja!
Lees ook: Hanneke: 'Ik liep brullend met een bezem door de tuin'
Ik ben dus letterlijk langs David Bowie gelopen die optrad.
Ik dacht: mèh, saai.
En toen ben ik volgens mij naar mijn tent gegaan.
Ik herhaal: David. Bowie.
Christus te paard! Ik haalde mijn schouders op bij David Bowie!
Is dat niet strafbaar in sommige landen?
En nu kom eindelijk bij mijn punt: ik wil echt nooit meer zestien zijn. Vrienden van me verlangen naar vroeger, naar toen we allemaal nog jong en knap en dun waren, maar ik heb dat gevoel helemaal niet, dat ik terug zou willen naar die tijd dat je jong en vermoeid was. Ik ben liever dik, oud en monter.
Ik kijk naar Magnapop die liedjes van vijfentwintig jaar geleden zingt, zet YouTube uit en zet Radio2 aan. Zo. Ik ben officieel een ouwe lul geworden.
Lees hier meer columns van Hanneke.