Hanneke: 'Tot hoe oud kun je je kind eigenlijk bloot laten lopen?'
Hanneke Hendrix woont met man en kind in een dorp ergens in het Land van Maas en Waal. Ze bracht drie romans uit en zwoer daarna dat ze nooit meer een boek zou schrijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en nu heeft ze een contract bij Das Mag Uitgevers. Verder geeft ze les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool, maakt ze hoorspelen voor de radio, maar is ze niet per se gek op grindbakken.
‘Vóór de verhuizing hadden we het met een stel ouders bij ons vorige kinderdagverblijf over zwemmen en zwemluiers,’ zegt J.
We vieren een kinderverjaardag. De peuters rennen in hun blote kont door de tuin en zitten elkaar achterna met de sproeier. Wij drinken bier en eten mislukte pitabroodjes met hummus.
‘Ik had nog helemaal niks gezegd,’ gaat J. verder, ‘zegt ineens zo’n vrouw tegen me: “Ik vind jou ook echt zo’n type dat haar kind naakt laat rondlopen”.’
‘Hè?’ zeg ik.
‘Vanuit het niets!’ zegt J.
‘Wat bedoelde ze daar nou mee?’
‘Ze vulde het aan met: “Dat is nou niks voor ons. Ik trek ze liever gewoon kleren aan. Zoals het hoort”.’
Lees ook: Hanneke Hendrix: Tired, but tired. But tired
Als kleuter vond ik het al moeilijk dat de wereld een plek is vol regels die niemand je van tevoren vertelt. De eerste dag op de kleuterschool werden mijn buurjongen en ik woest door een juf van het klimrek getrokken en stond de rest van de school ‘Dat mag niet, dat mag niet, dat mag niet’ te zingen. Niemand had me dat vooraf even verteld, Maurice en ik werden gewoon van het rek gesleurd. Ik voel die hand van de juf nog steeds. Scherpe, dunne vingers met lange, gelakte nagels. Sindsdien was ik altijd braaf. Totdat ik zelf een kind kreeg.
Maar goed, waar was ik?
Terug naar de achtertuin.
‘Goh,’ zeg ik. ‘Dus sommige mensen vinden het raar als je je kind naakt laat rondlopen.’
‘In een zwembad. Niet in de supermarkt.’
‘En daar kun je dan wel of niet een type voor zijn,’ vat ik trots samen.
‘En in de speeltuin?’ zegt F. ‘Kan dat dan wel?’
‘Tot hoe oud kun je je kind eigenlijk bloot laten lopen?’ zegt weer iemand anders.
Men haalt de schouders op, krabt op het hoofd, denkt na.
Vier jaar? Vijf? Zes?
‘Of zit er verschil tussen de supermarkt en de speeltuin?’ vraagt F.
‘En de leeftijd en de speeltuin en de supermarkt?’ zegt J. verward. ‘Mag je langer bloot in de speeltuin dan in de achtertuin?’
‘Ik laat mijn dochter altijd naakt rondlopen thuis,’ zegt iemand. ‘Want dan gaat ze op het potje. Als ik haar een onderbroek aantrek, dan zeikt ze daar gewoon doorheen.’
‘Doen wij zo ook,’ zeg ik.
‘Mijn zoon rent wel eens bloot de straat op,’ zegt weer iemand anders. ‘Of heeft ‘ie alleen een shirt aan en tref ik hem tussen de planten op de vensterbank met zijn billen tegen het raam.’
Na een tijdje zijn we eruit. Soort van. De consensus is dat iedereen een blote peuter schattig vindt.
‘Ja, maar wacht,’ zegt F. ‘Ik ken iemand die zijn dochter nog steeds naakt laat rondrennen. Pas rende ze in haar blootje naar de speeltuin hier om de hoek.’
‘Ach, dat maakt voor een keertje toch niet uit?’ zeg ik. ‘Laat zo’n meisje. Het was honderd graden buiten.’
‘Ze is elf,’ zegt F. ‘Ze heeft al tieten.’
Lees ook: Hanneke Hendrix: Free-range parenting
Iemand neemt ongemakkelijk een slok bier.
We kijken naar de half opgegeten pita’s.
‘Iemand friet?’ roept de man.
De tuin juicht.
De oudste peuter trekt een broek aan en loopt al naar de fiets.
Ik denk aan de juf en haar greep om mijn bovenarm. Misschien is het toch ook wel handig als iemand op een gegeven moment je die ongeschreven regels gewoon even vertelt. Of je het er nou mee eens bent of niet.
Hoe graag je ook op het klimrek wilt.
Naakt of niet.
Hanneke is op dit moment op zomervakantie. Je leest hier haar leukste eerder verschenen columns.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.