Niemand vertelt je dit, dus ik zeg het je nu: je kunt op elk moment van de dag vallen en iets breken. Het hoeft niet eens je eigen schuld te zijn. Een moeder kan uit een onverwachte hoek met een bakfiets je scheenbeen vernielen. Je kunt zelf vallen bij het misrekenen van een stoeprand. Je sleutelbeen kan worden verbrijzeld als je je stoot tegen een paaltje. Als je buiten rondloopt, zie je dit misschien niet, maar de hele wereld kan je lichaam verbrijzelen. Met elke meter die je loopt, ontwijk je zeshonderd mogelijke verwondingen. Er is geen plek op aarde waar je veilig bent voor een potentieel ongeluk. Dichter Wim Brands schreef daarom: lopen is uitgesteld vallen.

Lees meer: Cesar Majorana: 'Ik verkocht ooit oregano als wiet'

Deze week stopte ik met lopen en viel ik. Op de spoedeisende hulp bleek dat ik een pees heb beschadigd in mijn schouder. Ik wist het toen nog niet, maar die pees is me heel dierbaar. Het gebeurde zo: ik was op weg naar een afspraak. Of eigenlijk: ik zou te laat komen op een afspraak. In mijn haast naar de bestemming, die ik per skateboard wilde bereiken, besloot een steentje dat het anders zou lopen. Het ging snel. Ik viel. Er was bloed. Schuurde vooruit over de autoweg. Pijn.

Eenmaal thuis zag ik: jas stuk, trui gescheurd, elleboog bebloed. Op de spoedeisende hulp kreeg ik pijnstillers en een afspraak bij radiologie. Een scan zou vaststellen of mijn schouder een operatie nodig had. De spoedeisende hulp is een magische plek. We zouden er vaker heen moeten gaan, ook zonder verwondingen. Het een dierentuin waar je je mag vergapen aan gewonde dieren. Het is een kerk voor mensen die bloeden.

Ik deelde een wachtkamer met de sous-chef van een sterrenrestaurant die haar vinger er bijna had afgesneden. Het opgedroogde bloed op haar schort leek een schilderij van Jackson Pollock. Ze schaamde zich: ‘Mijn chef staat er nu alleen voor en het diner begint over twintig minuten.’ Er was een man die zijn teen had verbrijzeld met een doos van 50 kilo (wat erin zat, zei hij niet). Ik durfde het niet te zeggen, maar de kans dat hij zijn teen mocht houden, zag er klein uit. Zijn grote teen leek op gescheurd theezakje. Ook bij ons in de wachtkamer: een jongen die zei dat hij hier wachtte op zijn ‘maat’. Zijn ‘maat’ had stoer gedaan op de kermis. Daarbij was zijn vuist verbrijzeld. ‘Hij is een domoor, maar hij is er goed vanaf gekomen.’

Lees meer: Cesar Majorana: 'Het gebrek aan Domino Day is een kras op mijn ziel'

Iedereen op de spoedeisende hulp leert: gezondheid is tijdelijk. Op een dag kiest het gevaar je en is het jouw beurt. Dan verandert lopen in vallen. Dan is de pees in je schouder opeens een dierbaar lichaamsdeel. Gelukkig valt het allemaal mee. Een beetje fysiotherapie (mijn minst favoriete vorm van therapie, je mag er niet klagen over je jeugd) gaat me er weer bovenop helpen. Het is wachten op de volgende keer dat het ongeluk me kiest. Tot die tijd ben ik bezig met uitgesteld vallen.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.