Als je overweegt om een riem van € 350 te kopen, of schoenen van € 600, of een jas van € 1000, dan moet je deze column even lezen.

Lees ook: ‘Ik postte een foto van mijn ex, huilend in een reuzenrad'

Je hebt sowieso al bedacht dat je het beter niet kunt doen. Ik zal je niet vervelen met redenen om het niet te doen. Ik ben namelijk net als jij. Ik koop ook domme kleding, voor te veel geld.

Mijn koopverslaving praat ik goed met allerlei slimme excuses. Ik kan een riem van Gucci van € 350 goedpraten, want na twee jaar dragen is dat maar vijftig cent per dag.

Dan zeggen mensen: ‘Investeer juist in een goed bed en matras.’ Waarop ik zeg: ‘Ja, maar ik slaap maar zeven uur per nacht en met een shirt loop ik twaalf uur lang rond.’

Zodra iemand begint over mijn té dure jas, zeg ik: ‘Ik heb geen andere hobby’s.’ Iemand die van auto tuning houdt geeft misschien duizend piek uit aan een nieuwe spoiler voor zijn Honda Civic. Die persoon moet daarna alsnog een winterjas gaan kopen. Dat is pas duur!

Ik schrijf deze column met het gevaar pathetisch te klinken. Ergens voelt het onredelijk, dat mensen absurde bedragen betalen voor zoiets eenvoudigs als bijvoorbeeld een korte broek. Maar als die korte broek van Rick Owens is, en de geometrische vormen ervan je doen denken aan brutale jaren 80-architectuur, dan ja, dan is dat best een prima reden om € 500 voor dit kledingstuk neer te leggen. Zo denkt mijn zieke brein tenminste.

Ik ben niet de enige excuusmaker. De samenleving zit vol met ons. Loop een winkelstraat in en je wordt omver gelopen door vrouwen met Louis Vuitton-tassen die van canvas gemaakt zijn - een goedkoper materiaal dan goedkoop leer - maar die iets van kwaliteit weg lijken te hebben, en vooral heerlijk duur zijn.

Er zijn genoeg redenen om die lastig bereikbare, dure kledingstukken te willen hebben. Sommige spullen blijven nou eenmaal aan je hersenen plakken. Alsof je ze al heel je leven had moeten bezitten. Soms koop je die dingen. Soms koop je ze niet. Vaak kom je ze over twee jaar tegen en besluit je alsnog dat je ze wel moet kopen, want ‘het is meant to be’. Al die excuses gebruik ik ook én zijn legitiem.

Ik geef je deze excuses, omdat je zelf op zoek moet naar je argument om iets duurs te kopen. Uiteindelijk betaal je die dure prijs juist om te fantaseren waarom je zo debiel veel geld uitgeeft aan een object. Daar mag je best lang en vol schuldgevoelens over nadenken. Die schuldgevoelens voelen toch minder erg met een nieuwe jas aan.

Lees hier meer columns van Cesar Majorana