Een week geleden brak de mediastorm los rond Dotan en zijn neppe socialmedia-accounts. Voor mij was dat een belangrijke dag, want ik weet nu dat Dotan niet dezelfde persoon is als Waylon. Dat dacht ik lang. Blijkbaar hebben ze gewoon dezelfde treurige puppyblik.

Lees ook: 'Als je niet kunt koken ga ik niet met je naar bed'

Wat ik inmiddels ook weet: Dotan wil (net als iedereen die na 1985 geboren is) fans hebben. Dat herken ik natuurlijk meteen; voor fans gaan we allemaal ver. Ik dronk ooit voor een BNN-video vijftien blikjes energiedrank (en moest daarna een nacht lang plassen). Die actie leverde me 38.000 kijkers op. Waarschijnlijk van pubers, die Mitchell heten en zelf graag energiedrank drinken, maar ik vind ieder publiek de moeite waard. Geef me vijftien blikjes en ik doe het nóg een keer. Zo werkt de drang naar fans.

Dotan begrijpt dat. Hij begrijpt zelfs dat je, net zoals je geld nodig hebt om geld te maken, ook fans nodig hebt om fans te maken. Daarom moest een zorgvuldig leger van nepaccounts én socialmedialeugens hem helpen in the picture te blijven. Toegegeven, dat is minder debiel dan energiedrank drinken. Bovendien is het ook minder slecht voor je gebit.  

Dotan vroeg zijn socialmediateam om de nepaccounts aan te maken. Hij koos zelf de namen uit. Dat vind ik nog wel het grappigst aan de situatie. Als er maar genoeg neppe ‘Lottes en ‘Inges’ waren om zijn message te delen, zouden de echte Lottes en Inges vanzelf geactiveerd raken. In die daad zit een snoeiharde aanname: mainstream publiek vreet alles wat je ze voorkauwt.

Hoewel het jarenlang vals promoten van je muziek onschuldig lijkt, is hier toch iets goed mis. Iets waar ik de media niet over hoor. Door de aandacht op zichzelf te vestigen nam Dotan namelijk aandacht weg bij andere artiesten. Hij vond zichzelf die aandacht méér waard.

Dat misgunnen van aandacht is het duidelijkst voelbaar geweest voor de jonge rappers op New Wave. Je weet wel, dat album waar Drank & Drugs op stond.

Want de grootste misdaad van Dotan (naast liegen over de terminale fan met kanker − dat kan echt niet) is dat hij, tijdens de finale van de Popprijs in 2015, zijn trollen leugens over New Wave liet tweeten. Dat geluid domineerde de uitreiking van die prijs.  

Lil’ Kleine won namelijk, samen met Jonna Fraser, Ronnie Flex, Bokoesam en de rest van de artiesten op New Wave, de Popprijs. Dat leek ze totaal niet gegund. Ik volgde de uitreiking op Twitter en schrok van de reacties. Mijn tijdlijn stond vol met woedende berichten als ‘dit is geen muziek’ en ‘de zaal loopt nu leeg’. Stuk voor stuk berichten die van bezorgde mensen leken te komen. Ik was teleurgesteld in ons land.  

Kijk, ik vind 140 nepaccount niet bepaald een leger. Zelfs mijn moeder heeft meer Facebookvrienden. Juist dat maakt deze hele situatie zo pijnlijk. Dotan liet mij geloven in zijn leugens, met slechts 140 poppetjes. Ik bleef denken dat 3FM-luisterend Nederland deze rappers niet wilde zien winnen. Blijkbaar wilde vooral Dotan dat niet, die zelf genomineerd was. Dat mogen we hem best kwalijk nemen. IJdele eikel.  

Op het New Wave nummer Zeg Dat Niet zegt Lil’ Kleine: ‘We kunnen gaan en staan waar we willen schat. En alle haters die je hoort, ja die verzinnen wat.’ Dat nummer heeft meer dan twintig miljoen views behaald. Dat is tien miljoen meer dan Dotan’s hit Home. Daarmee is alles gezegd.

Lees hier meer columns van Cesar Majorana