Mijn schooltijd was een rotzooitje. Ik spijbelde. Dronk soms stiekem tussen de lesuren door. Verkocht wel eens wiet in de pauze en haalde hoge cijfers door gestolen examens en toetsen te verhandelen. Soms deed ik ook mijn best voor dingen, maar daar haalde ik het minste plezier uit. Ik was daarin niet de enige. Op het vmbo zat ik tussen allerlei wilde klasgenoten. Soms gooiden we met stenen naar auto’s. Soms maakten we de afspraak om allemaal niet naar de les te komen. Dan stond de docent voor een leeg lokaal zonder leerlingen. Ik heb van al deze dingen géén spijt - en ik kan uitleggen waarom.

Lees ook: Cesar: 'Welke superpower zou jij willen hebben?'

Ik weet nog hoe na onze eindexamens de mentor zei: ‘Kijk nog maar goed rond, je zult het hier ooit missen.’ Hij loog. Ik heb de middelbare school nog geen ene dag gemist sinds ik weg ben. Niet de vergrijsde koffiekopjes van docenten, die al miljoenen malen het afwasprocess hebben doorstaan. Niet de geur van zweet in de gymzaal (en ook niet de geur van de deodorant om dat te maskeren). Ik heb nog geen enkele seconden terugverlangt naar de herrie in de aula tijdens pauzes of het brakke slot van mijn kluisje. Sterker nog, soms heb ik nachtmerries die me terugbrengen naar mijn eindexamen. Dan ben ik vergeten een vraag te maken en willen ze me laten zakken. Op dat moment schrik ik meestal wakker. Opgelucht dat het voorbij is. Bezweet.

Gek genoeg is die rommelige schooltijd de beste voorbereiding op mijn latere leven geweest. Ook nu moet ik nog wel eens kunnen werken met drank in mijn systeem. Ook nu geeft ‘je best doen’ niet altijd evenveel voldoening als het hebben van een mazzeltje.

Nu de schoolexamens volop bezig zijn, denk ik terug aan mijn schooltijd. Hoe we vóór het examen nog snel feitjes uitwisselden en direct ná het examen in dezelfde gang elkaar vroegen: ‘Wist jij die vraag op het achterblad?’ Waarna er altijd iemand in paniek uitriep: ‘Was er een achterblad?!’ Hoe ik paniek zaaide door opeens te roepen: ‘Wanneer was de vrede van Limburg ook alweer?’ voor het geschiedenisexamen dat over WOII ging.

Ik hoop dat onze jongste lezers die deze week in de gymzaal zitten, terwijl een scheikundedocent toekijkt hoe jullie Frans maken, dat ook beseffen. Dat alle keren dat je een boekverslag een uur voor de deadline begon te schrijven waardevol zijn geweest. De wereld na je schooltijd is precies zo. Hier moet je je door elke deadline heen bluffen. Alle uren die je bezig was met excuusjes verzinnen om te spijbelen zijn minstens zo nuttig als de uren die je doorbracht met huiswerk. Zelfs een beetje spieken tijdens je examens is juist een goede vaardigheid, geen doodzonde.

Lees ook: Cesar: 'Het komt allemaal door dat woord: slaapmutsje'

Als je niet oppast is je middelbare school een kennisfabriek waar je uitkomt als een blikje tonijn met een diploma. Daarom doen de uren die je hebt gespijbeld, gelogen en gespiekt ertoe.

Ik denk tijdens deze eindexamens speciaal aan alle misfits die in onzekerheid op hun uitslag moet wachten. Hopend op die 5,5 om te slagen. Wat er ook gebeurt na deze weken: je bent tenminste geen blikje tonijn met een diploma.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.