We zijn op vakantie in de Champagne, want ik wilde er een week tussenuit en mijn vriendin zei: ‘Ik weet wat je wil, jij wil champagne.’ Dat klopte. Als wijnverslaafde is het gek dat ik nog nooit de geboorteregio van mijn lievelingswijn was gaan bekijken. Alsof je Ajax-supporter bent, maar nog nooit het Cruijf-stadion hebt gezien. Dus we pakten de auto, maar er was één probleem: ik kan niet autorijden. Ik heb namelijk geen rijbewijs.

Dat betekent dat mijn vriendin mij op vakantie bracht. Alle andere reisjes waarvoor het ov geen optie is, laten we overgeleverd aan taxi’s of collega’s. Steeds vaker vraag ik me af: is dit wel wat ik wil? Mijn rijbewijsloze bestaan begint een beetje ongemakkelijk te worden.

Lees meer: Cesar: 'Netflix & Chill is dood. Wat denken jullie van Ali B-karaoke?'

Elke keer als mensen vragen waarom ik geen rijbewijs heb, staat mijn verhaal vast: het is onzinnig om mensen van 50 kilo in machines van 500 kilo te vervoeren (dit argument maakt altijd indruk) en bovendien wacht ik tot zelfrijdende auto’s de norm zijn (dit argument zorgt altijd voor een schamper lachje). Meestal hoef ik niks meer te zeggen.

Die argumenten zijn leuk, maar daarachter zit natuurlijk angst. Angst om een slechte chauffeur te worden. Angst voor een bruut auto-ongeluk. Angst voor de constante paniek van mogelijke blikschade.

Autorijden is immers ook een panische reisvorm. Ik zie autobestuurders geregeld in totale stress of ergernis achter het stuur zitten. Met nog net geen schuim op de lippen zijn ze woedend op het verkeer en hun medeweggebruikers. Er vallen geregeld scheldwoorden, variërend van pannenkoek tot vuile, vieze teringhond. Nu heb ik veel ambities gehad - als klein kind wilde ik astronaut worden, iets later dacht ik journalist te willen worden, maar nog nooit had ik de ambitie een scheldende idioot te zijn in een auto. Een moordlustige gek op wielen die anderen aids en cholera toewenst.

Zelfs als ik op een dag mezelf leer vertrouwen. Dat ik zou weten dat ik mijn rust kon bewaren. Stel. Dan zou ik alsnog óók die andere mensen op de autobaan moeten vertrouwen. Dat is onmogelijk! Ik heb mensen ontmoet die zakken chips ondersteboven openen - ik weet hoe veel gekken er op deze planeet zijn. Die kun je onmogelijk vertrouwen met stalen moordmachines?!

Lees meer: Cesar: 'De potluck is de hel op aarde. Klinkt dat als kerstfeest?'

Ondertussen noemt mijn omgeving mij een angsthaas. En een uitzuiger die graag rondgereden wordt. Ze hebben gelijk.

Tussen de wijngaarden in Frankrijk vraagt mijn vriendin wanneer ik een rijbewijs ga halen. Ik doe alsof ik het niet hoor. Een uur later staan we champagne te proeven in de wijnkelders. We drinken tot de alcohol ons duizelig maakt. Daarna kunnen we beiden niet meer autorijden. Ik bel een taxi en we stappen gemoedelijk in. Ik zeg: ‘Fijn hè, als je niet hoeft te rijden?’

Cesar is op dit moment op zomervakantie. Je leest hier zijn leukste eerder verschenen columns.

Lees hier meer columns van Cesar Majorana.