Waar vroeger Idols nog het voer van de koffieautomaatgesprekken was, vullen we tegenwoordig onze tv-avonden op zoek naar gerechtigheid bij de verschrikkelijkste menselijke daden. Misschien zegt het iets over ons politieke klimaat, want we zijn verslaafd aan true crime-shows.

Lees ook: Cesar: 'Waarom verzetten we als een puber tegen Nederlandse mode?'

Daarom is ook het verhaal van de verdwijning van Madeleine McCann weer groot nieuws. Daar kwam deze week een 8-delige (!) Netflix-special over uit: The Disapearance of Madeleine McCann. Ik zag die serie en vond hem vreselijk vlak en ongevaarlijk. Als je het je afvraagt: nee, de verdwijning van het drie jaar oude Britse meisje is niet opgelost. Wel laat de documentaire zien wat de feiten in het onderzoek zijn. En zoals je vast weet, zijn de feiten nogal complex.

Er zijn ouders die een verhoor weigeren. Er zijn vrienden van de familie die hun alibi veranderen. Er zijn de kadaverhond en bloedhond die aanslaan op bloed achter de bank en een lijk in de kast. Er is DNA-bewijs wat niet echt bewijs bleek te zijn. En er is de Portugese politie, die ik niet eens naar mijn huissleutels zou laten zoeken.

Deze ingrediënten maken het afschuwelijkste drama op tv een frustrerende zit. In acht afleveringen blijf je zitten in de herkenbare paniek van elke ouder die denkt: dat had mijn kind kunnen zijn. Dat is precies wat deze zaak zo hartverscheurend maakt. Een doodnormaal meisje, op een doodnormale vakantie die opeens verdwijnt, het zou iedereen kunnen gebeuren.

Daarom ook is je eerste reactie om schuldigen te zoeken. De media deden dat op een nare manier, met een jachtzucht die zelfs voor Alberto Stegeman té brutaal zou zijn. Behulpzame buren en vrienden van de familie werden gebombardeerd tot dader. Tabloidcovers schreeuwden moord en brand om het minste of geringste. Veel vaker nog werden ook de ouders aangewezen als dader.

Dat laatste is ook het enige stukje aanwijsbare schuld in de acht uur durende documentairerit. De familie McCann heeft de eeuwige schuld van het elke avond zonder toezicht achterlaten van hun drie kinderen om tapas te gaan eten. En betaalde daarvoor met het leven van Madeleine. Het sentiment online is ook zo. Ik hoorde iemand zeggen: 'Als je deze documentaire hebt gezien, heb je meer gekeken naar Madeleine McCann dan die ouders op de bewuste avond dat het meisje verdween.'

Lees ook: Cesar: 'Zo gaat het nou altijd als ik wat te koop zet op Marktplaats'

The Disapearance of Madeleine McCann heeft geen conclusie, maar wel de boodschap dat we moeten hopen dat de inmiddels 16-jarige Madeleine nog leeft en zal worden gevonden. Misschien zelfs dankzij deze documentaire.

Ik hoop dat ook. Ik hoop dat Madeleine McCann ergens op de wereld naar deze docu kijkt. En dat ze denkt: jeetje, wat een tragisch verhaal.

Cesar is op dit moment op zomervakantie. Je leest hier zijn leukste eerder verschenen columns.

Lees hier meer columns van Cesar Majorana.