Het is vrijdag en ik ben op weg naar een modeshow. In Amsterdam dit keer. Geen Parijs. In de verte zie ik ze al staan. Het modevolk. Je herkent ze aan hun schone sneakers en de overmatig gecoördineerde accessoires (moet je echt een Louis Vuitton-sleutelhanger aan je Louis Vuitton-tas hangen?). Ze staan in de rij voor een show die ik ook zal bezoeken. Er zijn drankjes, maar geen gratis drankjes.

Lees ook: Cesar: 'Zo gaat het nou altijd als ik wat te koop zet op Marktplaats'

Dat is het eerste geklaag wat ik om mij heen hoor: ‘Heel Hollands om te betalen voor deze slappe pils.’ Het is onderdeel van de traditie van Amsterdam Fashion Week om erover te klagen. Dat is niet gek. Jaarlijks zijn er zo’n driehonderd modeweken wereldwijd. Die van Amsterdam is inderdaad geen highlight op de agenda, maar het is toch belangrijk dat hij bestaat. Je steunt je ouders toch ook - ook al waren ze niet de best mogelijke ouders?

Het gedrag van Nederlanders tijdens Amsterdam Fashion Week is altijd een beetje dat van de recalcitrante puberzoon. We vinden de Nederlandse mode stom en willen niks anders dan ons verzetten.

Na de show zegt iemand: ‘Het is geen mode hè?’ en moet ik me verdedigen dat ik het wél de moeite vond. Ik zag interessante kleuren, patronen en inderdaad ook collecties die een beetje gemaakt zijn met een gevoel alsof er nooit iets ergs gebeurt op aarde. Maar voor sommige mensen is dat nou eenmaal zo. Die hebben nooit ruzie op hun verjaardag gehad.

Ik vraag hardop: ‘Wat is mode dan wel?’

Een vriendin zegt: ‘Het gaat erom dat het origineel is en ik zie hier weinig origineels.’ Ik ben het met haar eens, maar tegelijkertijd is alle mode een herhaling. Ook grote modehuizen zijn constant aan het (zelf-)citeren.
Een vriend zegt: ‘Het is gewoon allemaal knullig hier.’ En hij heeft gelijk, maar die knulligheid is geen excuus. Het publiek maakt het mede knullig en je kunt met mindere budgetten nou eenmaal niet dezelfde shows neerzetten als in Parijs.
Zelf kan ik maar lastig een antwoord vinden op de vraag wat mode is. Zeker nu streetwear er zo’n onderdeel van is.

Lees ook: Cesar: 'In mijn fantasie is mijn vriendin een heks'

Thuis kijk ik naar de laatste Gucci-show. Ik zie een tas in de vorm van het hoofd van Mickey Mouse. Van hard plastic. Online zoek ik die tas. Ik wil er meer over weten. Hij is vreselijk knullig, maar ook prachtig. Ik zie dat het een kopie is van een oorspronkelijk 90’s Disney-lunchtrommel. Op eBay verkopen mensen de originele lunchtrommeltassen weer voor recordprijzen. Ik moet dit hebben. Het duurt niet lang en ik raak verzeild in een biedingsoorlog op vintage Disney Memorabilia. Ik zal niet rusten tot ik die tas heb.

Ik denk: ja, dit is ook mode.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.