Het is moeilijk om mens te zijn, het is moeilijk om allochtoon te zijn en nog moeilijker dan al dat is het om een activist te zijn. Ik kijk de documentaire over Sylvana Simons en zie de stress in haar ogen. Er zit een heel belangrijke les in die stress.

Om die reden zou het goed zijn dat iedereen die documentaire ziet. Niet om een groupie te worden van deze specifieke activiste, maar gewoon zodat je ziet: verandering zuigt energie. Of je je nou inzet om je favoriete black-face-kindertraditie voort te zetten of juist om een gemeenteraad inclusiever te maken; de energie wordt harder uit je lichaam gezogen dan het restje limo uit een pakje Capri Sonne. Protest is een sloper. Ongeacht of je voor of tegen protest bent, is het goed te beseffen dat het alle vezels in je lichaam kost om de hele dag voor de deur van een dierproeflab te staan. Het kost liters bloed, zweet en tranen om je te verzetten tegen een systeem of een bedrijf. En daarom zou het een keer helpen daar niet op neer te kijken. Niet zoals momenteel nog gebeurt.

Lees meer: Cesar Majorana: 'Ze zei sorry tegen een komkommer'

Protest wordt te vaak afgeschilderd als gezeik. Ik zie het ook gebeuren in de reacties op Sylvana’s documentaire. De social justice warrior is een zeiksnor. De beroepsactivist is een gore werkloze hippie. We houden mensen met idealen klein door ze koosnaampjes te geven. O je staat op de Dam tegen drone-bombardementen in Syrië te protesteren? Beroepsactivist! Alsof zo’n belediging de granaatscherven stopt. Alsof opkomen voor social justice iets goors is waar we afstand van moeten nemen. Gelul. Dat zijn allemaal beledigingen waar machthebbers baat bij hebben. Als we neerkijken op protest wint de politiek het van het volk, wint Shell het van de vissen en wint Unilever het van de bomen.

Misschien geloof je het niet, maar protest was ooit wel in de mode. Toen John Lennon nog in bed lag voor wereldvrede. Toen Martin Luther King nog in het park kon speechen. We delen die beelden en plaatjes vol lof, maar zelf naar het park komen voor je idealen lijkt voor veel mensen een stap te ver. Een protest op het Malieveld is al gauw ‘niks voor mij’ of ‘levert niks op’. Dat is jammer, want aan de andere kant is protest nu een van de hoopvolste generatietrekjes. Behalve vragen om een iPhone-lader in de bar, hebben millennials ook gezorgd voor een women’s march met 20.000 man. Een Maagdenhuisbezetting die leidde tot het herzien van bezuinigingen op de UvA en (ietsje) meer inspraak voor studenten en docenten. Protest geeft ons dingen terug die machthebbers ons afnemen.

Lees meer: Cesar Majorana: 'Op dagen dat ik niks gedaan krijg, geef ik op'

Het valt niet altijd op, maar onze samenleving bestaat dankzij protest. Zonder protest geen vrouwenkiesrecht, zonder protest geen afschaffing van de kinderarbeid, zonder protest hadden we nog werkweken van zeventig uur en zelfs slaven in de achtertuin.

En al dat protest kost moeite en energie. Ik zie zoveel mensen met idealen alles geven tot ze niks meer te geven hebben. En dan geven ze nóg meer. Daar moeten we respect voor hebben, ongeacht je politieke voorkeur. Kijk daarom die documentaire over Sylvana, die met kiespijn voor de 500e keer mag uitleggen waarom het geen goed idee is om racisme goed te praten en je ziet het: verandering kost energie, windmolenparken vol.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.