Als je wel eens gebeld bent door iemand die door het huilen niet meer kan praten, weet je hoe mijn telefoongesprek met een vriendin deze week verliep. Mijn telefoon ging. Ik nam op en de telefoonverbinding bestond uit snot en tranen. Geen woorden. Na vijf minuten aanhoren, vroeg ik voorzichtig: ‘Het is uit hè?’
Het was inderdaad uit. Hij voelde het niet meer met haar. En zij wist niet meer wat ze moest nu, zonder hem. Er lag nota bene nog een Tupperware-bakje van zijn moeder bij haar. Gaat hij die ooit nog komen ophalen?

Liefde is gruwelijk. Je kan iemand de hele wereld geven en toch kan die persoon zeggen ‘Ja, maar hier vroeg ik niet om’ en vertrekken. Dat is de zijden draad waaraan iedere relatie hangt.

Lees ook: Cesar Majorana: 'Ik was vroeger te arm voor minimalisme'

Ik probeerde sussende dingen te zeggen tegen de vriendin. Als je iemand met liefdesverdriet kalmeert, weet je: een echte oplossing bestaat niet. Je zegt gewoon dingen die de tijd doen verstrijken. Of grappig zijn. Je moet absoluut niks zeggen over andere vissen in de zee. Ik snap niet eens dat die uitspraak bestaat. Dat zeg je ook niet als iemands moeder overlijdt? ‘Oh je mist je moeder? Er zijn meer vissen in de zee hoor.’

De zee is een lege grote plek en je zult er vaak alleen zijn. Dat is hoe het is. Dus beter leer je zwemmen of de bodem waarderen, want dan haal je nog iets uit de pijn van een onnodig gebroken hart (dat je zonder liefdesverdriet geen liefde kunt ervaren, is ook zo’n dooddoener).

Het mooiste wat iemand mij ooit zei toen mijn hart in scherven lag was: ‘De bodem is een mooie plek, daar zwemmen zeemeerminnen.’ In andere woorden: de ruïnes van een gebroken relatie zijn een mooie plek om in rond te struinen. Niet te lang, gewoon tot je alle liedjes van The Smiths weer één keer hebt gehoord.

Ik vertelde de vriendin: ‘Iemand met liefdesverdriet doet het goed op feestjes: je bent vanaf nu een soort kaasblokje met een partyprikker door je hart. Mensen gaan je allemaal willen vertellen over hun eigen gebroken hart. Gebruik dit nieuwe gat in je hart om mensen toe te laten.’

Lees ook: Cesar Majorana: 'We zijn allemaal de slet van ons broodritueel'

Ik zei ook: ‘Drank helpt niet. Echt niet.’
Ze antwoordde: ‘Drank helpt wel een beetje.’
Ik zei: ‘Ja, dat klopt.’

Het huilen was inmiddels gekalmeerd tot een eenvoudige snik. Zoals kleine kinderen huilen als ze zich groot willen houden. Mijn goede vriendin zat in de ruïnes van een jongen die ‘het niet meer voelde’ en paradoxaal genoeg voelde zij nu heel veel.
Ik zei: ‘Je kan dat bakje ook weggooien hè...’
Zij: ‘Misschien komt hij ervoor terug, ooit.’
Soms blijft na een relatie alleen een Tupperware-bakje over, waarvan de deksel niet eens goed aansluit. En dat is dan geen metafoor, maar gewoon een leeg bakje.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.