Oké, hear me out. Als jij ergens ‘acht van de tien tien tandartsen adviseren merk X’ hoort, dan vraag jij je toch óók af wat die twee rebelse nee-stemmers ervan denken? Dan wil je toch bij die minderheid horen, die het misschien beter weet? Ik wel.

Vertel mij dat jouw chips ‘als beste uit de test kwamen’ en ik ga eerst zelf de recenties lezen. Ik ben iemand die liever een nieuwe smaak probeert. Voor mij geen Pumpkin Spice, of de mannenvariant, IPA bier. Ik val niet voor de marketingtrucs.

Lees ook: Column: Jamie Oliver is een lieve knul, maar een hopeloze kok

Dat dacht ik tenminste. Deze week ging ik finaal de fout in. Ik kocht een peperdure tandenborstel, van € 200, omdat ik écht dacht ik dat ik die nodig had.

Het apparaat kwam gisteren binnen. Het staat me nu al de hele dag aan te kijken vanuit de luxe doos, die iets weg heeft van een filmposter, met een langwerpig trilding als hoofdrolspeler.

Het is niet moeilijk om in de val van dure tandenborstels te trappen. Toen ik onbezonnen op zondagavond zocht naar ‘tandenborstel’ kleurde het internet overnight naar Oral-B-blauw. Opeens waren overal advertenties, pop-ups en aanbiedingen te zien.

Ik raakte geprikkeld. Ik was hoogstwaarschijnlijk mijn hele leven al verkeerd aan het poetsen. Hoe kon ik ooit zo dom zijn om géén druksensor te hebben op mijn tandenborstel? Wilde ik soms dwars dóór mijn gebit poetsen?

Mijn gebruikelijke methode om iets te kopen is dat ik het kapot research. Zelfs het kopen van afwashandschoenen en plantenbakken kost mij twee hele uren. Ik wil graag de beste koop, niet per se de duurste, maar wel de duurzaamste of optimaalste. Mijn vriendin grapt al vaker dat ik vast met mijn spullen begraven wil worden. Ik durf haar niet te zeggen dat ze gelijk heeft, maar ik weet wel dat mijn hoofdkussen het beste op aarde is.

Lees ook: Column: Klaplong

Ik ben voor € 200 in zee gegaan met de mondhygiene-industrie. Voor dat geld kreeg ik extra opzetborstels, bluetoothfunctionaliteit en zelfs een mobiele lader. Wat ik niet kreeg, was mijn zelfrespect terug. Ik voel me precies zoals na het wegsnacken van een fastfoodburger die je niet wilde, maar die wel lokte.

Volgens het prijs-per-dagexcuus is mijn nieuwe tandenborstel 27 cent per dag na twee jaar poetsen, maar ik voel me er niet minder beroerd door. Stomme, opzichtige marketing met lampjes en knopjes werkt soms. Ook bij mij, als kritische consument.

Mijn falen is een goede motivatie om weer eens te luisteren naar die twee-van-de-tien tandartsen die iets niet adviseren. Zij weten het sowieso beter.

Lees hier meer columns van Cesar Majorana