Het gebeurt me wanneer ik op reis ga altijd. Ik moet een tas inpakken en paniek bestuurt mijn vingers. Ik lijk dan een bange duif in een vogelhok en raak overspoeld met twijfels. Welke schoenen passen bij Lissabon? Ga ik deze trui missen als ik hem niet meeneem? Is één zwembroek te weinig? Zijn drie zwembroeken te veel?

Als je ook altijd de dag voor je vakantie inpakt (en twee weken na thuiskomst pas uitpakt) dan snap je wat ik bedoel. Ik heb het over inpakpaniek. Die plotse overval van twijfels en angsten wanneer je een koffer moet vullen. Een koffer is namelijk niet gevuld met kleding. Hij zit vol verwachtingen. Ga ik deze vakantie zwemmen? Zal ik op dag 1 misselijk worden van een vreemde vissoep? Is acht onderbroeken te veel of juist niet genoeg?

Lees ook: Cesar: 'Vrouwen, deze column is voor alle mannen in jullie leven'

Deze paniek laat me altijd de verkeerde keuzes maken. Daardoor zat ik ooit aan de Spaanse kust met maar liefst drie lange broeken, waarvan eentje van wol. Ook heb ik een keer alles ingepakt behalve sokken, toen ik op wintersport ging. Mijn voeten leken rechtstreeks uit de vriezer van de Ice Truck Killer te komen.

Inpakpaniek is een soort handicap. Het is een gebroken knie aan het been waarmee je in de wereld wilt staan. Het is een klassieke angst, zoals mensen die niet durven te vliegen, maar dan nog een stapje vóór de hele reis. Inpakpaniek treedt bovendien zelfs op voor een weekendje naar je ouders. Dan sta ik opeens een uur lang te zoeken naar een riem die onvindbaar lijkt.

Gelukkig ben ik niet alleen.

Ik heb een vriendin die niet op reis kan gaan, tenzij het halsoverkop om 3 uur ‘s nachts besloten is. En ze reist dan alleen naar een van de drie vakantieplekken die ze kent. De rest is te vreemd en nieuw. Ze zegt: ‘Het is onmogelijk om te ontspannen als je niet weet waar je bent.’ Dat begrijp ik wel. Ze moet bovendien altijd met de auto, want vliegen is vervuilend (en eng, maar dit zegt ze niet hardop). Ik heb ook nog een vriend die alleen reist als hij zijn laptop bij zich heeft. Alsof hij altijd klaar moet zijn om het Pentagon te hacken, terwijl hij gewoon bij de gemeente werkt. Meestal komt die laptop niet eens uit zijn koffer.

Lees ook: Cesar: 'Ben jij anti-Valentijn? Kap daar eens mee'

En dan ben ik er zelf nog. En ik ga wel op reis, maar als het op inpakken aankomt saboteer ik mijzelf. Het enige wat me dan helpt is lijstjes maken (maar daar wijk ik dan weer vanaf) of ruimer van tevoren inpakken (wat ik uiteindelijk nooit doe).

De komende tijd ga ik die inpakpaniek omarmen. Het is oké om soms iets te vergeten. Tandpasta kun je bij aankomst ook nog kopen. Ondergoed ook wel. Over een maand ga ik naar Londen en ik weet momenteel niet eens waar mijn koffer staat. Dat is prima zo. Ik roei wel met de designerriemen die ik heb.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.