De laatste tijd voel ik me alsof al het plezier met een stofzuiger uit mijn ziel is gezogen.

Ik werk eraan. Ik ga netjes naar therapie, doe alles rustig aan, lees voldoende boeken en maak er een gewoonte van te wandelen zo nu en dan. Gewoon zodat de wind mijn hoofd leeg kan waaien.

Lees ook: Cesar Majorana: 'Stuur geen naaktfoto's, stuur bloto's'

De dagen spoelen voorbij en ik probeer te werken, deze column te schrijven en mijn vriendin te trakteren op taartjes. Dat klinkt alsof ik wacht tot het beter gaat – want dat doe ik ook. In deze wachttijd probeer ik zoveel mogelijk dingen te doen die kunnen helpen. Ik slik geen antidepressiva, maar wél alle pillen bij de drogist die beloven je endorfine te boosten. Ze werken allemaal niet. Ook niet de dure.

Wat wel helpt is wijn. Behalve dat het beter smaakt dan pillen kan het drinken van een fles wijn een ervaring zijn. Op dagen dat ik het zwaar heb, trek ik een goede fles wijn open. Het liefst zo’n stoffige uit een oud jaar – nog voordat ik bestond. Zodat ik even in verbinding sta met een tijd dat er nog niks mis was in mijn hoofd. Dat helpt.  

Voordat je me op basis van deze column onvrijwillig inschrijft bij Jellinek: ik begrijp heus dat mijn drinkgedrag nu klinkt als een probleem. Dat is het niet. Integendeel: zorgeloos drinken is een oplossing. Ik drink niet overmatig (ongeveer even vaak als mijn ‘gezonde’ vrienden die graag sporten: drie keer per week), stuur geen vervelende berichtjes naar mijn exen en word nooit uit de club gezet, want ik drink het liefst thuis. Er hangt een stigma rondom alcohol waardoor ik er nooit zo lovend over mag praten als fitgirls over hun fitness.

Om mij heen merk ik dat ik de minderheid ben. Ik ben een van die mensen die zijn drankgebruik niet problematiseert. Maar in een tijd waarin mensen zuurstofinjecties nemen om zich op te frissen (is ademen niet meer genoeg?) is het ineens gek als je dingen accepteert zoals ze zijn.  

Wij millennials gaan ver voor onze gezondheid. We drinken vrijwillig tarwegras, terwijl het smaakt naar compost. We slikken supplementen van de drogist, terwijl ze je maagzuur veranderen in lava. We rennen graag rondjes door het Vondelpark, terwijl die kilometers niks anders doen dan onze knieën verslijten. De belofte van ‘gezondheid’ is een zoethoudertje dat ik liever negeer. Gezond leven is niks anders dan een dreigement dat je nog meer tijd op deze planeet moet doorbrengen.  

Lees ook: Cesar Majorana: 'Ja, er liggen al pepernoten in de schappen. Nou en?'

Toch heb ik elke maand vrienden die zeggen ‘ik stop een tijdje met drinken’. En vervolgens stoppen ze ook daadwerkelijk voor een maand of langer met hun alcoholinname. Als ze er dan over vertellen klinken ze als bergbeklimmers die terugkomen uit de Himalaya. Urenlang hoor ik de verhalen over het diepe dal wat je doorloopt voordat je de top bereikt. Over hoe mooi het uitzicht daar is. Welke mensen ze onderweg ontmoet hebben. Ik durf het te geloven, maar besef ook dat mijn route door het leven niet leidt richting de berg van een maand zonder alcohol. Alcohol is juist mijn zorgvuldige vorm van zelfmedicatie. Een bak troost na de uitputtende tocht van het alledaagse leven. Ik hoef daar niet mee te stoppen alsof het mijn leven stilletjes verziekt.  

Stop je zelf graag om de zoveel tijd met drinken? Gefeliciteerd. Je kunt iets wat ik niet kan, maar ook niet wil kunnen. Het is voor mij alsof je scoobydootouwtjes kunt vlechten; je maakt ingewikkelde knopen die ik niet wil leren. En waarom zou je stoppen en dan weer beginnen? Dan stop je niet graag met drinken, maar stop je graag met stoppen.

Dus als iemand zegt ‘ik stop een tijdje met drinken’, krijg ik te horen: ‘jij stopt zeker nooit?’. En dat klopt. Ik gun mezelf een wekelijks vergif. Het alternatief is van de berg vallen als een leprapatiënt op skeelers. Ik stop voorlopig even een maandje niet met drinken. 

Lees hier meer columns van Cesar Majorana.