Ik heb het weer gedaan.

Ik heb deze week 76 euro aan een geurkaars uitgegeven. En hij ruikt niet eens lekker. Het is meer een soort muffe ontbijtgranen met hummus geur.

Lees ook: Column Cesar Majorana: Waarom ik Beyoncé niet support

Het lag, volgens mij, aan de koffie die ik die ochtend dronk. Ik dronk namelijk koffie met drie(!) espresso shots - dat is iets wat ik normaal nooit doe. Die twee extra shots moeten me hebben gepakt. Dat zal het zijn. Het was een caffeinebeïnvloede aankoop en daarom zit ik nu met een geurkaars die te duur is en niet lekker ruikt. Ik merkte dat tijdens het pinnen al.

Die koffiekop kwam van zo’n koffiedealer waar ze je naam verkeerd op de beker zetten. Volgens mij doen ze dat expres. Zo weten ze zeker dat millennials er een foto van maken. Ergens op het Starbuckskantoor heeft iemand bedacht dat we allemaal ijdel genoeg zijn om te willen lachen om onze eigen naam. Dit is misschien wel de beste marketingcampagne ooit. Welke andere koffiemerken ken je die zo ijverig gefotografeerd worden? Precies.

Door de Starbucks was ik dus zo wakker als een redbulldrinkende puber. Klaar om een hele nacht te gamen. Mijn ogen strak. Mijn hoofd vol spanning. Alsof iemand een elastiekje eromheen had gespannen.

Het lag honderd procent aan de koffie. Mijn hart bonsde al na drie slokken. Dat bungeejumpgevoel kan niet goed voor je zijn. Koffie is zo’n gevaar waar niemand je echt voldoende voor waarschuwt. Net als toen ik voor het eerst luxe kaas bij de kaasboer kocht.

Eerlijk. Heb je wel eens een gesprek gezien tussen twee mensen die koffie op hebben? Dat is hyper. Alsof je drugsgebruikers afluistert op een technofeest. Hun pupillen zijn groter, hun spraak heeft een soort valse opgewektheid. Alsof ze straks nog een marathon moeten rennen.

Koffie is overduidelijk een drug. De koffie industrie wil niet dat je dit weet, dus ik vertel het je nu maar: koffie is de meest gedronken psychoactieve substantie op aarde. We zijn meer verslaafd aan koffie dan aan alcohol, cocaïne of antidepressiva. We zijn een samenleving vol koffiejunks. Altijd op zoek naar de volgende kop. Altijd scherp loerend op de automaat en klagend over de ‘kwaliteit van de dosis’.

Het is tijd om even te stoppen met koffie. Straks is iedereen zoals die ene collega die zweert ‘niet te functioneren zonder koffie’. Het is toch hartstikke vervelend dat je na je eerste kopje om negen uur ‘s ochtends al inkakt rond half één van de cafeïne comedown?

Ik zeg: genoeg! Ik wil niet dezelfde levensinstelling van die opgefokte koffiedrinkende gemeentelui die ik ontmoet als ik mijn ID-kaart verleng.

Voorlopig stop ik met koffie. En hopelijk ook met geurkaarsen kopen. 

Lees hier meer columns van Cesar Majorana