Vlak na de geboorte van het kindeke Jezus kwam de gourmetset op tafel. Ik heb de Bijbel niet gelezen, maar dat is wat ik vermoed. Ik zie een tafereel voor me met de drie wijzen uit het oosten. Die ene met een doosje Viennetta-ijs. De andere met crème fraîche, die meekwam van thuis, omdat de supermarkt al dicht was. De laatste wijze met een extra setje gourmetpannetjes onder zijn reisgewaad. Allemaal zodat het schransfestijn om de geboorte van het kerstkind kon plaatsvinden. Wat zeg je? Dit staat niet in de Bijbel?

Lees meer: Cesar: 'Wanneer was jouw laatste soa-test?'

Kerstdiners zijn een puinhoop geworden. Waar kerst aanvankelijk draaide om genieten, bracht de uitvinding van het gourmetten al snel het idee ‘dat het lekker makkelijk’ moest zijn aan tafel. Het gevolg: schransfestijnen met Euroshopper-vleespakketjes en kilo’s stokbrood. Daar is de laatste jaren een trend bij gekomen: de potluck. Het Amerikaanse diner waarbij iedereen iets meeneemt. Dat klinkt feestelijk en divers, maar de meeste potluck diners zijn het culinaire equivalent van legoblokjes in een Duplo-doos. De potluck is een lopend buffet zonder hart.

Let maar eens op de combinaties tijdens zo’n diner. Valt het niemand op dat een visschotel nogal gek kleurt bij de kaasfondue en hummus met dip? Er is namelijk nooit coördinatie onderling. Het gevolg is een reeks slecht aansluitende salades en vier mensen die een mierzoet dessert hebben gemaakt waarvan niks zal worden gegeten.

De potluck belooft dat er ‘lekker weinig kan misgaan’, maar het tegenovergestelde gebeurt. Er zullen gerechten totaal vernederd weer naar huis keren, omdat niemand ze eet. Er zal weinig gelet worden op culinaire voorkeuren - ‘O, ik wist niet dat je al dertig jaar geen olijven lust mam, sorry!’ - en er is altijd iemand die zich ervan af denkt te kunnen maken met een zakje slamix en dressing uit een flesje, terwijl ik vierentwintig uur bezig ben geweest met een complete kalkoen met cranberrygel en een wijnreductie.

De potluck is de hel op aarde. Het verandert de feestdagen in een exclusief vipfeest, waar je zonder een gerecht - je entreeticket! - niet binnenkomt. Klinkt dat nog als het kerstfeest?

Lees meer: Cesar: 'Hoe zit het met jouw voornemens voor 2019?'

Ik kan me niks minder feestelijks voorstellen dan in de trein naar mijn thuisstad zitten met een half afgebakken taart op schoot. Waar ik dan tussen de Michael Bublé zingende schapen moet zorgen dat ik de room niet over mijn feestbroek knoei. En er dan thuis moet achter komen dat mijn verre oom deze taart óók maakte.

Ik verlang naar het klassieke kerstdiner. De rust van aan tafel met elkaar terwijl de gangen elkaar opvolgen. Dat feest van warme ovenverse gerechten. Gewoon maaltijden waar iemand zijn best voor deed. Voor moest zwoegen. Ja, zwoegen, want een diner organiseren kost nou eenmaal moeite. Dat maakt het een feest en geen ‘lekker simpel’ avondje met een tafel vol lauwwarme Jamie Oliver-probeersels.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.