Ik beheer het Instagram-account Waarom Vloggers Janken, dat account waar de tranen van vloggers worden gedeeld met daaronder een korte omschrijving van de reden tot janken. Deze week had ik een inzicht over waarom vloggers huilen - een vraag waar ik ook mee worstelde in mijn column toen ik het account exposede.

Kijk. Vaak janken mensen om onzinnige redenen. Zo werken tranen. Ze komen als bitterballen op een jubileumfeest, opeens staan ze voor je mond en branden ze in je gezicht. Ik heb vloggers gepost die huilen omdat ze varkens lief vinden, maar wel vlees eten. Er heeft een vlogger gehuild, omdat hij zijn eigen muts in de vorige video heeft verbrand. Sterker nog: er huilt op mijn account een vlogger, omdat een andere vlogger huilt. Zo diep kan de pijpleiding van tranen dus door het internet lopen. Ze beginnen bij een vlog van Monica Geuze en eindigen in de vlog van Gwen van Poorten, die ontroerd raakte door een ontroerde Monica.

Lees ook: Cesar Majorana: 'Ja, er liggen al pepernoten in de schappen. Nou en?'

Al die tranen op het account leren je: verdriet is geen stadium of eindbestemming, het is een spectrum. De ene persoon huilt om dorre blaadjes jonge sla, de ander voelt het zout over de wangen rollen als KLM besluit je gratis in de businessclass te plaatsen. Dat maakt ons menselijk.
Ik weet dat mensen denken dat ik een soort sadist ben, dat ik met zoveel ijver andermans tranen deel, maar het account zegt juist het tegenovergestelde over mij. In het verdrietspectrum zit ik ergens aan de kant van mensen die zelfs op een begrafenis geen traan laten.

Ik behoor tot de types die sporadisch huilen. Soms voel ik een rivier van tranen door mijn lichaam gieren, maar overstromen lukt me niet. Ik zou wel willen, maar in plaats van huilbuilen heb ik wandelingen, overpeinzingen of lig ik simpelweg in bed met paniek. Zo werkt verdriet. Het bouwt op als chipskruimels in je bed en opeens zijn het er te veel. Dan lig je niet meer lekker en kun je er niet van slapen. In veel gevallen lost een huilbui veel op, maar voor mij gaat die vlieger niet op. Ik huil niet.

Lees ook: Cesar Majorana: 'Alleen nepvrienden sturen je een tikkie'

Als  ik naar Waarom Vloggers Janken kijk, zie ik de tranen van vloggers steeds vaker alsof ze voor ons huilen. Alsof die vloggers janken zodat ik het niet hoef te doen. Daarmee is dat Instagram-account een bibliotheek. Ik loop er soms binnen, kies dan wat tranen uit en denk na over hoe die persoon zich moet hebben gevoeld. In speciale gevallen pak ik de oorspronkelijke video erbij. Dan is er geluid en context bij het verdriet. Het is een hele ervaring om iemand te mogen zien huilen – een soort cadeau waar je niet om vroeg. Als Jezus stierf voor onze zonden, dan huilen vloggers voor ons verdriet. Vloggers zijn onze moderne gladiatoren. Ze huilen op camera, uploaden hun tranen, zodat wij dan iets kunnen voelen. Daarna mag je verder met je leven.

Als je het zo bekijkt, is Waarom Vloggers Janken mijn eigen tranenfontein. Omdat ik zelf soms niet snap hoe huilen werkt. Iedereen mag er langskomen en een beetje verdriet tappen. Het spoelt de chipskruimels en bitterballen weg.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.