Als je de onmogelijke kaviaarprijzen van scheermesjes beu bent, moet je één belangrijk ding niet doen: ga niet klassiek scheren. Met een scheerkwast en losse mesjes, omdat die oldskool methode je goedkoper lijkt. Het is écht goedkoper, maar het kan het begin zijn van een groot probleem: perfectiedrang. Geloof me, ik lijd namelijk aan de drang alles te verfijnen.

Ik begon ook ooit met een scheerkwast. Ik was klaar met wegwerpmesjes en wilde me goedkoper scheren, dus ik kocht een scheerkwast. En ik kocht een verchroomd scheerapparaat waarvoor je weer losse mesjes moet kopen. Een relatief lage investering voor iets waarmee je je hele leven kunt doen.

Lees ook: Cesar Majorana: 'Ik ben de mol in mijn eigen seizoen van Wie is de mol?'

Na veel uitproberen leerde ik dat een speciaal soort extra scherpe mesjes uit Japan mijn lievelings zijn. Die zijn natuurlijk duurder en moeten helemaal uit Japan komen. Zo gebeurde het dat ik opeens wél weer veel geld aan scheren uitgaf. En er twee keer zo lang over deed.

Het gebeurde me ook met wijn. Wat begon als een aangename manier om dronken te worden als puber eindigde in het aanleggen van een wijnverzameling, die inmiddels zo duur is dat ik er best mijn eerstgeboren kind van naar de universiteit kan sturen. Ik heb een kelder vol moeilijke oude wijnen, specifieke stijlen uit goede jaren, een kist champagne uit mijn geboortejaar. Als het écht zo is dat je langer leeft met een glas wijn per dag dan is er een grote kans dat ik onsterfelijk kan worden.

Er is ook de kleding. Ik begon me rond mijn dertiende goed kleden, omdat je zo aandacht kreeg van leuke meisjes om friemelverkering mee te hebben. Ik had veel friemelverkering op mijn dertiende.
Er modieus uitzien is makkelijk. Loop naar de H&M, koop een beige broek en zoek er een mooie spijkerblouse bij. Je kan er voor veertig euro uitzien als de gelukkige inwoner van een IKEA-reclame. Serieus, als mensen me vertellen over de meest modieuze jongen die ze kennen, krijg ik altijd een plaatje te zien van iemand met een spijkerblouse en een paar chelsea boots. Ik kon niet op IKEA-niveau blijven hangen. Ik moest verfijnen.

Naarmate ik steeds meer met mode deed – en shows in Parijs bekeek en weirde bladen las – werd mijn smaak steeds extremer. Voor ik het wist stond ik op een afgelegen industrieterrein in Berlijn bij een verborgen modewinkel. Een verborgen plek die de meest exclusieve handgemaakte avant-garde kleding verkoopt. Bijvoorbeeld een jas van paardenleer die zo stijf staat dat je er rugpijn van krijgt en je armen amper kunt bewegen. Zo’n jas schrikt meisjes alleen maar af bovendien. Voor het geld wat ik inmiddels aan moeilijke avant-garde mode uitgeef, kan ik een tweede kind naar Harvard sturen.

Lees ook: Douchen met je mobiel: Cesar kickt af van zijn smartphoneverslaving

Die drang om het beste te vinden, proeven, drinken of kopen is mijn achilleshiel. Maar ik ben gelukkig met mijn spulletjes. Ik kan soms tijdens het scheren even pauzeren om te bewonderen hoe mooi mijn vlijmscherpe Japanse mesjes zijn. Dus als mijn toekomstige kinderen zich afvragen waarom ze moeten bijlenen voor hun studie, zal ik eerlijk toegeven dat het komt omdat ik ooit goedkoper wilde scheren, en toen ontdekte dat deze wereld vol perfectie zit, maar het een boel tijd, geld en aandacht kost om die te vinden.

Het zal prijken op mijn perfect gegraveerde grafsteen van het beste Spaanse marmer:
Hier ligt Cesar, die altijd het beste wilde hebben. En het is hem gelukt.



Lees hier meer columns van Cesar Majorana.