Het gaat niet zo goed met ons allemaal. We hebben allemaal vrienden met burnoutklachten, studieschuld en toenemende stress over zo’n beetje alle wereldpolitiek. Onze talkshows zitten vol ruzie, onze Facebook-gegevens liggen op straat, onze banken zijn niet duurzaam, de supermarkten al helemaal niet en zelfs vloggers kunnen niet stoppen met huilen.

Lees meer: Cesar Majorana: 'Ik wil niet zeggen dat ik streetwear niet snap'

Wat helpt in tijden van paniek (dit doe ik ook altijd als ik het zelf niet weet) is terugkeren naar een moment waarop de dingen wél goed liepen. Wanneer waren we voor het laatst crisisvrij, glutenrijk en fomo-arm? Ik weet dat nog precies. Dat was toen het SBS-programma Domino Day bestond. Dat programma moet terugkeren.

Ken je Domino Day nog? Maandenlang stonden allerlei doodnormale mensen zich kapot te werken voor het grootste dominospektakel op aarde. Elk jaar weer. Miljoenen steentjes vielen om en vormden de mooiste Delfts-blauwschilderijen of bloemenvelden. Gigantische steentjeskunstwerken die je dan live kon zien omvallen op nationale tv. Ons land keek massaal. Het was een spectaculaire pleister op de wonden die #MeToo en de zwartepietendiscussie later pas blootlegden. We keken naar die bouwwerkjes en waren nog lang niet bang voor fakenews of snelwegprotest. Het was een simpelere tijd.

De Domino Day-tijd heeft een warm plekje in mijn hoofd. Ik herinner me hoe ik als 8-jarige op een kinderverjaardag zat, tussen de priklimo en snotpeuters, en de piratenschmink van mijn gezicht jankte, omdat ik thuis de dominosteentjes wilde zien vallen. Mijn moeder had besloten dat ik naar deze verjaardag moest. Ik was ontroostbaar. Terecht. Dat programma maakte mij compleet. Ons allemaal eigenlijk, want het liet zien dat we als collectief ergens achter konden staan. Ook als het minder ging. Want dat ging het vaak op Domino Day.

Weet je nog hoe die bouwers hyperventilerend langs de kant stonden als een steentje niet juist dreigde te vallen? Als een heel veld steentjes overeind bleef staan? De blinde paniek in de ogen van mensen die ergens hun ziel en zaligheid in hadden gestopt, live op tv. Dat is mooier dan alle Idols-Next-Top-Model-Utopia-Island tranen bij elkaar. Ik begreep dat als klein kind tussen de uitdeelzakken Croky-chips al. Dat programma bracht meer saamhorigheid dan wat dan ook. Bovendien leerde je terloops alle grote stromingen van Nederlandse kunst en geschiedenis kennen. Toegegeven, het Mondriaan-dominoveld was een beetje saai, maar toch. Domino Day was cultuur, samenleving en wetenschap in één grote liveshow.

Lees meer: Cesar Majorana: 'Waarom ik niet geloof in coaches en goeroes'

Nu is het gebrek aan Domino Day elk jaar een soort kras op mijn ziel. Het programma is ons in 2009 afgepakt door de financiële crisis, maar de crisis trekt langzaam voorbij en nog steeds vallen er geen dominosteentjes meer op tv. Daarom zou het een ultiem symbool van betere tijden zijn als Domino Day een comeback krijgt. Laat een paar miljoen steentjes gecontroleerd vallen en het volk krijgt weer vertrouwen in zichzelf.

Als de politiek oplet, geven ze ons Domino Day terug - desnoods bij de publieke omroep - en laten we elkaar zien: we mogen weer spelen. De steentjes mogen vallen, de tranen mogen lopen, we zijn hier samen en we kunnen vooruit. Net als de steentjes.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.