Deze week zit ik op het filmfestival in Cannes. Dat is de WK-finale van de filmwereld en daardoor zie ik hier de beste films en de meest getalenteerde filmmakers. Daar hoort een bijkomende luxe bij: dat ik deze stad mag delen met allerlei beroemdheden. Ik zag deze week bijvoorbeeld Antonio Banderas, Robert Pattinson en Willem Dafoe. En ik zie zelfs van die sterren waarvan je alleen de voornaam maar hoeft te noemen. Ik heb het over Penélope, Brad, Leo en Doutzen. Hier op het Festival de Cannes snellen ze allemaal aan me voorbij.

Lees ook: Cesar: 'Verlang jij nog weleens terug naar de middelbare school?'

Als je je afvraagt of ik soms nog starstruck ben: nee, dat gebeurt me niet. Wanneer ik dus een kwartier vaststa tussen twee filmlocaties, omdat een hele groep dagjesmensen probeert van zeshonderd meter afstand een foto te maken van DiCaprio, dan snap ik dat niet. De hele dag achter een dranghek staan, lijkt me de sufst mogelijke dagbesteding. Misschien ook wel omdat mijn stomme geluk is dat ik DiCaprio later in de week genoeg kan zien op feestjes en persconferenties. Ik krijg meteen zin om de toeristen hier te vertellen hoe DiCaprio in het echt is. Hij is een beetje ouder. Zijn oogleden hangen meer over zijn ogen dan je zou denken. Hij beantwoordt interviewvragen heel zorgvuldig en leuk.

Ik vraag me af of die mensen überhaupt wel willen weten hoe de sterren buiten de loper zijn. Ze zijn meer geïnteresseerd in hoe de sterren gewoon op de loper zijn. Dat is het beeld waarvoor ze komen. Daarom staan ze hier de hele dag achter de dranghekken te wachten voor een glimp van het piekerige haar van Quentin Tarantino. Maar waarom eigenlijk? Waarom willen mensen op de foto met Leonardo DiCaprio? Of met de schouder van Brad Pitt op zeshonderd meter afstand? Zouden ze denken dat in de buurt zijn van supersterren hen ook beroemd maakt?

Lees ook: Cesar: 'Welke superpower zou jij willen hebben?'

Tijdens de persconferentie van de nieuwe film Dolor y Gloria, waarin Penélope werkelijk de sterren van de hemel speelt, vergaap ik me een beetje aan haar schoonheid. Opeens overvalt me een vreemd soort gevoel.

Ik ben starstruck.

Terwijl ik me een beetje schaam - het is niet tof om als journalist zo’n zwak voor iemand te hebben - kijk ik door de zaal. Ik hoop dat niemand ziet dat mijn wangen een beetje rozig kleuren en mijn handen klam zijn. Precies dan. Vlak voor het einde van de persconferentie, raakt mijn blik die van Penélope. Ze kijkt naar mijn schoenen met een goedkeurende blik. Daarna kijkt ze weer naar mij en lacht ze voorzichtig. Voor drie seconden weet Penélope Cruz dat ik besta. Ze zag mij. Dat gevoel doet mijn hoofd tintelen. Terwijl ik de zaal uitloop naar de volgende filmpremière, bedenk ik: ik zou hiervoor best wel zeven uur achter een dranghek kunnen wachten.


Lees hier meer columns van Cesar Majorana.