Ik heb geen relatiecrisis, maar vrijdagavond ging ik uit eten met mijn vriendin. We hadden niets te vieren en ik was zeker niet van plan om een huwelijksaanzoek te doen. Wij eten gewoon graag dingen, en dat doen we het liefst samen.

Lees ook: Column: 'Netwerkfreaks zijn de ratten van de samenleving'

Onze relatie is een aaneenschakeling van momenten waarop we samen kauwen. Soms, als ik niet kan slapen, begin ik over ‘die ene keer dat we dat gerecht aten’. Daarna mijmeren we samen over alle geweldige, luxe bordjes die we hebben gegeten, totdat ik in slaap val. Als jouw relatie daar niet op lijkt, kan ik je adviseren een break te nemen

Verkering is − als je er lang over nadenkt − niets meer dan een commitment om de rest van je leven samen dingen te eten.

Goed, vrijdag dus. Op vrijdagavond zijn mijn levenspartner en ik hongerig naar avontuur en besluiten we uit eten te gaan. Zó hongerig dat ik, wanneer ik ‘levenspartner’ zeg, ik eigenlijk denk aan leverworst.

We boeken een tafel in een nieuw, hip restaurant. Aan de bar, want daar is nog plek.

Als je niet vaak in de Randstad uit eten gaat moet ik iets uitleggen: alle restaurants hebben een nieuwe riedel. Die gaat zo: ‘Bent u bekend met het concept?’
Vervolgens legt een onderbetaalde horecastudent je uit wat shared dining is.

Misschien weet je nog niet wat shared dining is (God hebbe je ziel). Ik kan het je uitleggen.

Shared dining betekent dat restaurants je de prijs van een voorgerecht laten betalen voor halve hoofdgerechtjes. Daardoor zul je, met meerdere mensen, ontzettend veel moeten bestellen voordat je een normale maaltijd hebt.

Het plezier van shared dining is dat iedereen een klein beetje van alle kleine bordjes mag proeven. De korte versie van deze uitleg is: als je aan shared dining doet wint het restaurant en verlies jij. Je krijgt immers mínder eten, voor méér geld.

Shared dining is allang geen ‘concept’ meer en is inmiddels uitgegroeid tot een ideologie. In iedere stad vind je chefs die als shared dining-jihadisten bordjes samenstellen met drie eetlepels humus en een toefje granaatappelpitjes. Waar je in 2012 nog bij elke tosti ongevraagd een berg rucola kreeg, is de granaatappelpit de verrassingsallergeen van 2018.

Het staat zelden op de kaart, maar irritant genoeg belandt het wel op je bord. Dat bewijst dat shared dining een vreetfestijn is voor mensen die niks geven om wat er nou echt op hun bord verschijnt. Een veelgehoorde shared dining-reactie is dan ook: ‘O, wat is dit eigenlijk?’ Niemand is daadwerkelijk de eigenaar van een gerecht; wanneer iedereen een eigen bord heeft, heeft niemand een eigen bord. Shared dining is daarmee de twilight zone van het restaurantleven.

Opeens, aan de bar van het restaurant, raakt het me. Hoezo mag ik straks geen eigen gerecht? Ik werk me toch het schompes om een bord eten te kunnen betalen in deze dure tent?

Uit woede bestel ik een cocktail. Ik krijg een dark & stormy, met mijn favoriete rum. Nog voor ik de eerste slok neem vraagt mijn vriendin: ‘Mag ik proeven?’

Ik schuif mijn glas naar haar toe. Op een zingend toontje geniet ze van haar slok. Ik snap weer waarom we samen dineren. Op dat moment komt een ober langs. Hij vraagt of we bekend zijn met ‘het concept’. Ik zeg niks. De rest van de avond voer ik mijn geliefde granaatappelpitjes.

Lees hier meer columns van Cesar Majorana