Hanneke: 'Een peuter weegt 20 kilo, die hang je toch niet op je rug?'
Hanneke Hendrix woont met man en kind in een dorp ergens in het Land van Maas en Waal. Ze bracht drie romans uit en zwoer daarna dat ze nooit meer een boek zou schrijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en nu heeft ze een contract bij Das Mag Uitgevers. Verder geeft ze les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool, maakt ze hoorspelen voor de radio, maar is ze niet per se gek op grindbakken.
Ik surf al een ruime driekwartier op een blog over holistisch ouderschap omdat ik eigenlijk mijn administratie moet doen, een les moet voorbereiden en omdat gisteren een kennis op een verjaardag dingen wilde weten over draagzakken en iedereen haar advies ging geven. Het enige waarmee ik van dienst kon zijn, was een verhaal dat ik toen ik net bevallen was – en aan het kloten was met zowel draagdoeken als borstvoeding – een filmpje zag van een vrouw die haar minibaby in een draagdoek knoopte, terwijl dat kind gewoon aan de borst bleef drinken. De baby leek te zweven, alsof ze vast gekleefd zat met lijm. Iets magisch.
Lees ook: Hanneke: 'En nu ben ik dus weer met de pil begonnen'
De dochter bleek gewoon stukken beter in de wandelwagen te slapen in plaats van tegen me aangeplakt. Iets waarover ik volgens die websites later nog wel wat te horen zal krijgen, als de dochter eenmaal zesentwintig is en in therapie is gegaan. Nu ja, dat zal allemaal wel zo wezen, maar vooralsnog ga ik ervan uit dat Hendrixjes gewoon wat ruimte nodig hebben, en niet iemand die constant in hun aura aan het loungen is. Ook al is het je liefhebbende moeder (want dat is ook leuk aan holistisch ouderschap: het lijkt puur en alleen maar om moeders te gaan). Op de website vertelt een vrouw over hoe heerlijk het is om een peuter ook in een draagzak op je rug te dragen. Ze heeft net als ik een dochter van drie. Het is een lijvig stuk, en erg lyrisch over het merk draagzak dat wel érg vaak genoemd wordt. Maar goed, dat geheel terzijde.
De telefoon gaat. Het is A.
'Een peuter in een draagzak?' zegt hij. 'Wat eet dat kind? Alleen maar sla? Een driejarige weegt twintig kilo, die ga je toch niet de hele dag op je rug hangen?'
'Een fustje Leffe in het café woog altijd vijftien kilo,' mompel ik. 'Dat was ook al best een gewicht. Niet zwaar-zwaar. Maar ook geen… Ook geen…'
'Geen baby!' roept A.
'Volgens mij denken ze wel dat het nog een baby is. Dat kind mag niet zelf door de supermarkt lopen omdat ze anders uit frustratie de hele winkel omver maait. Dus doen ze haar in een zak, als een prinsje.'
'Lijkt me overigens heerlijk: de hele dag rondgedragen worden.'
'Jaaaa,' zeg ik.
'En dan slapen,' zegt A.
'Jaaaaa,' zeg ik. 'Slapen. Rondgedragen worden. O, wacht, nee. Ik word veel te dik. Ik moet juist lopen!'
'En moet jij niet ook de administratie doen?'
'O! Ja!'
'Aan het werk.'
We hangen op.
Misschien moet ik de dochter ook maar weer in een draagzak doen en daarmee stad en land aflopen. Net zoals vroeger, als we vijftienliterfustjes bij de brouwerij om de hoek moesten gaan halen en allemaal die de keldertap af moesten tillen om vervolgens op te stapelen. Daar bleef je tenminste lekker slank bij.
Lees ook: Hanneke: 'De 3 dames met kort haar en brillen met felgekleurd montuur'
Hoe langer ik erover nadenk: misschien moest ik dan toch maar eens een holistische ouder gaan worden. Of nee, wacht! MOEDER! Holistische moeder!
Dat is nog eens een goed idee.
Dus als u me zoekt: ik ben even draagdoeken en gebatikte drollevangers kopen.
Die administratie kan nog wel even wachten.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.