Hanneke Hendrix: 'In ons huishouden hebben we geen principes'
‘Nou,’ zeg ik, ‘en ze mag één keer per dag tekenfilms kijken. Als er gekookt wordt. Dan zit zij op de bank Pieter Konijn te kijken en sta ik te koken met Netflix aan.’
Als kind dacht ik altijd dat ik televisie mocht kijken omdat ik dat zelf leuk vond, dat ze dat voor mij deden. Nu weet ik dat ik tv mocht kijken omdat het handig was als ik even niet de hele tijd in de weg liep. Zet ik mijn dochter voor de tv, zodat ikzelf series kan kijken.
‘Vindt ze dat niet te spannend?’ zegt D.
Lees meer: Hanneke Hendrix: 'Ik keer me niet om. Ik ben geen held'
We rijden op de snelweg terug van een qua tijdsplanning gans uit de hand gelopen broodschrijfklus, de fotograaf en ik, van Almere naar huis. Het is al donker en de spits is net voorbij. We hebben het al de hele dag over ‘de kinderen’. Vroeger sprak je met collega’s-waarmee-je-drie-uur-in-de-auto-moet-zitten over feestjes en uit eten en roddels en gemeenschappelijke kennissen, nu hebben we het al de hele dag over kinderopvang en zeuren en slaapritmes, en wat-eet-die-van-jou-dan-allemaal-wel-en-niet en de kinderen van gemeenschappelijke kennissen.
‘Wat vindt ze te spannend?’ zeg ik.
‘Pieter Konijn,’ zegt D. ‘Ze is toch pas twee?”
‘Of ze het eng vindt?’
‘Ja, met die vos en alles.’
Ik denk na.
‘Nee,’ zeg ik. ‘Ze is juist fan van de vos.’
Soms komt ze bijna extatisch de keuken in gerend en roept ze: ‘De vos! De vos!’ Om vervolgens weer terug te rennen en verder te kijken. Nu ik erover nadenk: ze is juist eigenlijk nooit bang voor dingen op televisie. Al gooi ik wel altijd snel een theedoek over de laptop als ze binnenkomt rennen, aangezien ik erg graag series kijk waar er zo om het kwartier iemand wordt omgelegd of in elkaar geslagen.
‘O,’ zegt D.
Hij wijst naar een fel verlichtte M langs de snelweg.
‘We gaan niet naar de Mac,’ zeg ik.
‘Niemand wil ooit na een klus naar de Mac,’ zegt D.
‘En terecht,’ zeg ik. ‘De Mac is geen eten.’
‘Is dat in jullie huishouden een principe?’
‘Ik ben bang dat we in ons huishouden geen principes hebben.’
Toen ik zwanger was stond ik een keer met mijn dikke buik in de keuken iets idyllisch als cake te bakken met een bloemenschort aan, toen de man binnenkwam. Wat een emotioneel moment had kunnen zijn in de richting van ‘Kijk, daar staat de vrouw die mijn kind draagt in een bloemenschort een cake te bakken’ werd een ‘Wat ben jij nou aan het kijken?!’
‘Hè?’ zei ik.
‘Wat doe je!?’
‘O,’ zei ik. ‘Ik kijk Daredevil.’
Op tv was op dat moment iemand bezig om met een handboor in iemand anders hoofd te boren. De man schudde zijn hoofd en liep de keuken uit.
Lees meer: Hanneke Hendrix: 'De journalist vindt mijn columns nergens over gaan'
‘Ik denk dus dat ze haar kijkgedrag van mij heeft,’ zeg ik tegen mijn collega.
‘Tja,’ zegt hij. ‘Principes.’
Er komt weer een gele M voorbij.
‘Nou, hup dan,’ zeg ik.
We juichen.
Zo ben je een kind op een loopfiets, zo race je over A1.
Eigenlijk verandert er niks.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.