Hanneke: 'Pas vroeg de dochter of ik ooit doodga'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
'Spreek ik met Mevrouw Hendrix?'
'Ja?'
'Ik heb een vraagje voor u, bent u jonger dan 65 jaar?'
'Ik koop niks aan de telefoon.'
'Ik verkoop ook niks.'
Ik geloof het niet, maar toch blijf ik even aan de lijn.
Lees ook: Hanneke: 'Ravijn is hoogsensitief verklaard, echt zo zielig'
Ooit heb ik een week lang de hoorn erop gegooid (figuurlijk dan, ik bedoel natuurlijk dat ik een week lang dat kleine rode knopje met veel agressie had ingedrukt) omdat ik steeds werd gebeld door een callcenter-iemand, die had ik steeds heel onbeleefd te mond gesnoerd en niet laten uitpraten. Later bleek dat iemand van mijn eigen bank te zijn die ik notabene de week ervoor in het écht had gesproken op het stadskantoor wegens iets financieels, ik weet niet eens meer wat. Een pasje of een rekening of een spaarregeling, weet ik veel. Ik schaamde me toen heel erg. Tegenwoordig ben ik dus een tikje afwachtender.
'Ik wil eerst even weten waarom u dat wilt weten: hoe oud ik ben.'
'Wij kunnen u geheel kosteloos een brochure opsturen omtrent het regelen van uw uitvaart.'
'O, dan heb ik geen interesse.'
'Iedereen gaat dood, mevrouw Hendrix.'
Oké, dat laatste zegt ze niet. Maar toch.
Pas vroeg de dochter of ik ooit doodga.
'Nu ja, ja: ooit ga ik dood.'
'Maar dan moet ik je missen!' riep de dochter.
'Ja, maar waarschijnlijk ga ik pas als ik heel oud ben.'
'Weet je dat zeker?'
Ik heb toen even nagedacht, en toen besloten om bij hoge uitzondering te liegen.
'Ja, dat weet ik zeker,' heb ik gezegd.
Lees ook: Hanneke: 'Waarom kunnen kinderen nooit iets vinden?'
Dat komt me nu goed uit.
'Ik heb mijn dochter beloofd dat ik pas doodga als ik heel oud ben.'
'En uw dochter? Heeft die al een uitvaartverzekering?'
'Mijn dochter is vijf.'
'O. O, ik dacht: u bent al in de zestig.'
'Klink ik als in de zestig?'
'Nou…'
Overigens heb ik al een uitvaartverzekering sinds ik achttien ben. Ooit in een morbide bui (dat heb je op die leeftijd) afgesloten, omdat ik het idee had dat ik dan een koopje had: als ik nu iets afsluit en ik ga over een half jaar dood, dan heb ik in totaal maar twaalf vijftig voor een complete uitvaart betaald.
Maar goed, uiteindelijk leef ik nu nog steeds. En dat is maar goed ook.
De vrouw stamelt nog wat aan de telefoon en dan hang ik op.
De dochter vraagt wie er aan de telefoon was, en ik zeg dat het niemand was. Ze vraagt of ik mee televisie kom kijken en dat doe ik. En terwijl ik naast haar zit en aan haar haar snuffel denk ik: ik hoop maar dat ik zo laat pas sterf, dat ik toen ik achttien was de slechtste deal ooit heb afgesloten.
Lees hier meer columns van Hanneke.