Hanneke: 'Ik wilde haar treuzelende gedrag absoluut niet belonen'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
De dochter was boos, want vanwege treuzelen ('Uit bad', 'Uit bad!', 'Ben je al uit bad?', 'WAAROM ZIT JIJ NOG IN BAD?' etc.) was er geen tijd meer om een aflevering van Sesamstraat te kijken. Ze at mokkend een boterham met pindakaas. En omdat ik heel erg streng en consequent ben en haar mokkende en treuzelende gedrag ab-so-luut niet wilde belonen met iets van vermaak, besloot ik om met de haarborstel als microfoon voor haar het hele liedje van Michael McDonald (voor jonge mensen: hier) dat op Radio2 voorbijkwam heel erg ingeleefd te playbacken met een bijbehorend dansje à la OK GO (ook voor jonge mensen: dat zag er zo uit).
Lees ook: Hanneke: 'Jullie dochter is een soort Pipi Langkous
Halverwege, toen ze nog steeds mokkend haar boterham zat te eten (ik ga gewoon door, ook al kijkt iemand mokkend. Dat zou voor een performer iets slechts moeten zijn, maar ik zie dit als één van mijn betere eigenschappen. En daarbij: Michael McDonald?! What's not to like?), vroeg ik of ze het nog leuk vond.
'Jawel,' zei ze ze, nog steeds boos kijkend.
Waarna ik doorging. Natuurlijk.
Wat voor haar weer het startschot was om de rest van het nummer te schateren. Logisch, want ik bedoel: Michael McDonald! What's not to like?
Toen ik nog in het café werkte vroegen we heel erg vaak aan elkaar of we het nog leuk vonden. Dat vonden nieuwe leden van het team vaak lastig, want ironie is ook lastig als je ergens nieuw bent en ja, hoe moest je nou weten dat je daar helemaal geen écht antwoord op hoefde te geven?
Maar, eenmaal ingewerkt, gingen die conversaties doorgaans zo:
A.
'Vind je het nog leuk?'
'Ik heb het in mijn leven nog nooit zo naar mijn zin gehad.'
B.
'Vind je het nog leuk?'
'Ik heb net een lijntje pep op, dus het gaat prima ondertussen.'
C.
'Vind je het nog leuk?'
'Nee, zie je niet dat ik mijn sloof heb afgedaan? Ik ga namelijk nu naar huis.'
D.
'Vind je het nog leuk?'
'Ja, ik ga even naar tafel 3, als jij dan even twee koffie maakt voor 1?'
Maar het leukst was nog wel toen collega Z. (schuilnaam!) bij ons in de keuken werkte, die zich doorgaans te moe voelde voor conversaties van ironische aard. Omdat ik (zie het begin van deze column) gewoon doorging, ook al keek iemand mokkend, riep ze me een keer vanuit de keuken na: 'JA, EN NOU WEET IK HET WEL MET DAT VIND JE HET NOG LEUK!' terwijl ik van de trap afliep. Het was vroeg in de middag, en toen ik weer naast Steef achter de bar stond, was de zaak leeg. Op het terras zaten wat mensen koffie te drinken. Gelukkig wisten Steef en ik hoe je de teksten van de knoppen van de bonnetjesmachine in de keuken kon aanpassen en besloten we de fictieve tafel 44 ongeveer twintig keer opnieuw het gerecht 'vind je het nog leuk' te laten bestellen. Het was best veel werk, met al dat tafel-open-tafel-sluiten, maar na een minuut kwam Z. briesend de trap afgestormd met een serpentine aan bonnetjes. Halverwege de trap bleef ze staan, schudde ze met de serpentine en gilde ze: 'EN NOU OPHOUDEN! IK MEEN HET!'
Daarna zijn we er maar mee opgehouden.
Lees ook: Hanneke: 'Ik mag ook nooit iets'
Het gekke is, in ogenschouw nemende dat ik ervan hou als alles in een verhaal een connectie heeft, dat Steef dus echt een teringhekel heeft aan Michael McDonald.
Echt.
Ik verzin dit niet, om maar die voorgenoemde connectie erbij te verzinnen, echt niet: vraag maar na. Volgens mij heb je in een dorp als Nijmegen Steef zo gevonden.
Hoe dan ook: ik moet zelf eens in de zes maanden nog om die bonnetjesserpentine gniffelen, en het is écht heel erg lang geleden dat Steef in het café werkte.
Dus ja, daar doe je het dan allemaal voor, denk ik dan.
Net als met het ouderschap: het kost wat doorzettingsvermogen, maar je krijgt er zoveel voor terug.
Lees hier meer columns van Hanneke.
