Hanneke: 'De zes hoofden kijken me aan, iedereen staat even stil'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
Het blijkt een nieuwe koffiewinkel van een franchise te zijn, zo merken de dochter en ik als we binnenlopen. Buiten miezert het. Ik ben niet per se fan van koffieketens maar we zijn voor een Marktplaatsding in een vreemde stad en, nu ja, het miezert. En ik wil koffie. En de dochter, natuurlijk, wil taart.
Lees ook: Hanneke: 'Misschien moet je de kinderbescherming bellen'
(Dat laatste is trouwens een familieding in ons luidruchtige gezin, ik hoorde mezelf pas laatst tegen iemand zeggen dat je ons het beste stil kunt krijgen door het laten horen van het geluid van een taartdoos die open wordt gemaakt. Maar goed. Dit geheel terzijde.)
Als we binnenkomen staan er vier mensen achter de balie. De zaak is leeg, op een compacte man in pak met een clipboard na, die zittend iets uitlegt aan nóg een medewerker.
De vier hoofden met mondkapjes achter de balie kijken me aan. Hun ogen lijken te lachen, maar ik weet het niet zeker.
'Zijn het groene Minions?' fluistert de dochter.
'Zeg het maar,' zegt een stem. Ik heb geen flauw idee wie van de vier het was.
'Nee,' fluister ik terug tegen de dochter. 'Minions zijn geel.'
Alsof dat het enige is dat het rijtje mensen van de Minions scheidt.
'Euhm,' zeg ik. 'Hoe groot is een middel latte ook alweer?'
De derde op rij houdt met een behandschoende hand een middelgrote beker omhoog en zet ‘m weer terug.
'Doe die maar,' zeg ik.
De dochter wijst een uitbundig stuk taart aan.
'Een Venti Latte!' roept de derde luid naar rechts en de vierde vist een grote beker uit de stapel en iemand noemt een bedrag en weer een andere stem vraagt hoe ik heet. Daarna kijken de zes hoofden me weer aan. Iedereen staat even stil. Ik lach scheef, maar dat zien ze natuurlijk niet. Achter me hoor ik de compacte meneer mompelen tegen de vijfde medewerker en die mompelt van jaja en neenee.
'Euh, Hanneke?' zeg ik na een tijdje. Ik twijfel, al weet ik niet waarom want ik heet toch echt zo.
'Ja?' zegt een van de stemmen.
'Ja?' zeg ik.
Driftig begint de vierde op de beker te schrijven en iemand noemt nog een keer een bedrag. Ik grabbel in mijn portemonnee.
'Dan mag u nu naar de volgende balie lopen,' zegt de eerste en wijst naar een stuk vloer twee meter verderop.
'Watte?' zeg ik.
'Dat u mag doorlopen,' zeggen twee stemmen door elkaar heen. De dochter en ik zetten twee stappen opzij. De compacte man wijst in het rond en het vijfde personeelslid noteert waar hij naar wijst op een clipboard.
'Hanneke?' roept een van de stemmen, alsof we in een volle drukke winkel staan. Ik schrik op.
'Hè?' zeg ik.
'Hanneke?' zegt de vierde en zet een beker op de balie en schuift er een taartje naast.
Lees ook: Hanneke: 'Boos zijn mag niet, dan moet je als ouder 'even afkoelen''
Ik pak de beker op en de dochter de taart. We lopen naar buiten, naar een bankje onder een boom. De vier achter de balie staan weer stil, ieder voor zich uitkijkend.
'Het is meer de Efteling dan de Minions,' zeg ik. 'Ze bewegen alleen als er iemand binnenkomt.'
'Ik mis de Efteling,' zegt de dochter.
'Ik mis de Efteling ook,' zeg ik.
Vroeger dacht ik altijd dat die poppen gewoon doorleefden als het nacht was. Later leerde ik dat de boel uitschakelt als ze dichtgaan. Wat betreft deze koffieketen heeft niemand me nog uitgelegd wat er met de personeelsleden gebeurt als iedereen eenmaal weg is.
Maar ik verwacht niet veel goeds.
Lees hier meer columns van Hanneke.