Hanneke: 'Ik neem vaak stoeprandjes mee als ik parkeer'
Hanneke Hendrix (39) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (3,5) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
De vakantie-in-de-Pfalz-die-niet-was-en-in-plaats-daarvan-thuis-rommel-en-werk-vakantie is voorbij en het was gans fijn. Ondertussen zit ik nu al een uur beneden met een emmer koffie en is de man naar zijn werk en ligt de dochter nog te tukken. Ik hou mijn hart vast voor haar puber-uitslaap-periode. Toen ik opstond zag ik dat haar lamp aan was, dus ze zal wel weer een middernachtelijke prentenboeksoortvanleessessie gehad hebben. Ik verdenk haar ervan dat ze tegenwoordig niet meer roept als ze niet kan slapen, omdat wij dan binnenkomen en zeggen dat ze wél moet gaan slapen en dat het licht uitmoet. Vaak treffen we haar 's ochtends met haar hoofd slapend op een boek over de Efteling.
Lees ook: Hanneke: 'Ik pak een koekenpan uit de tas en sla haar van haar stoel'
Dat is trouwens ook grappig, als we haar obligaat vragen wat ze die dag wil doen, gaat het gesprek doorgaans zo:
'De Efteling.'
'Nee, dat kan niet vanwege de zieke mensen.'
'O. Naar Ole en Alize.'
'Nee, dat kan ook niet, want die wonen in Frankrijk.'
'O. Naar de wasstraat.'
U begrijpt, wij rijden in ons huishouden met zeer schone auto's.
Ik neem vaak stoeprandjes mee als ik parkeer, dus ik heb gekreukelde velgen, maar glímmen dat ze doen.
Gisteren heeft ze voor het eerst in zes weken weer mogen spelen met haar beste vriend Guus. Ze waren zó blij. Toen we aankwamen lag hij nog te slapen, maar binnen vijf minuten kwam hij in zijn onderbroek zonder dat iemand hem uit bed had gehaald de tuin ingestormd en brulde hij 'AAAALMAAAAA'. Ze vielen elkaar om de nek. Daarna hebben ze vier uur aan één stuk in het zand gespeeld en toen we de dochter weer achterop de fiets zetten zag ze eruit als een mijnwerker.
Lees ook: Hanneke: 'Ik hang op 11 mei de vlag uit'
Nu kijkt ze Sesamstraat en ga ik weer verder met mijn werk. Met het nieuwe normaal van thuiszitten en fietsen, van kind en werk. Ik heb een shitmail op mijn lijst staan die ik aan het uitstellen ben. Zoals ik eerder al schreef: ik werk het liefste met vrienden. Maar goed, ik lig ook het liefste etend op de bank met Netflix, maar dat kan ook niet de hele dag.
Daar word je ook niet gelukkig van.
Hm.
Nu ja.
Hoewel…
Hoe dan ook, misschien is dat de kern wel: misschien is het van belang om je in je leven zo veel mogelijk te omringen met Guzen die 'AAAALMAAAAA' naar je roepen als ze je zien. Die je omarmen, maar ook die een mep met de plastic schep geven als je je aanstelt.
Straks gaan we maar een stukje met de auto, de dochter en ik. Gaan we ergens onder een paraplu wandelen in de regen met laarzen aan. Gewoon, blij zijn, met het leven dat we hebben.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.