Hanneke: 'Dat is echt de meest seksloze droom ooit'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
Grootsch en meesleepend wil ik leven! hoort ge dat, vader, moeder, wereld, knekelhuis! schreef dichter Hendrik Marsman ooit. Ik moest eraan denken vanwege een gesprek dat ik had met vriend A. (een andere vriend A. dan doorgaans, maar goed, wat zal u het interesseren) en dat ging als volgt:
Lees ook: Hanneke: 'Mijn dochter gaat naar de noodopvang en ik schaam me ervoor'
'Ik vond het niet erg dat de dochter me vannacht wakker maakte om iets onbelangrijks met haar dekbed,' zei ik, 'want ik was dus op dat moment aan het dromen dat ik de GFT-kliko aan het schoonmaken was.' Het was even stil. 'O my god,' zei A. 'Dat is echt de meest seksloze, onrandstedelijkste droom ooit.' Weer was het even stil. 'Euhm ja,' zei ik. 'Dat klopt wel.' We hingen op. Daarna bonkte ik met mijn hoofd op tafel.
Funfact: wisten jullie dat het woord kliko de naam is van een fabrikant die minicontainers in de jaren zeventig op de markt bracht?
Kijk, ik maak dus niks meer mee!
Net als heel Nederland overigens. Echt, ik heb nog nooit in mijn leven zoveel met mensen zo enthousiast over de supermarkt gepraat en wat daar dan wel of niet die dag gebeurde: 'Ja, nee, het volkoren brood was gewoon op!' 'Was het bróód op?' 'Ja, alwéér!' 'Goh, bij ons is het brood nooit op.' 'O ja? Welke supermarkt is dat dan?' 'Nou, die ene in die uithoek daar aan de rand van de stad.' 'O ja? O, nou, dan rij ik daar de volgende keer ook maar heen, WANT IK HEB TOCH NIKS BETERS TE DOEN.'
Ik val soms halverwege een zin in slaap, zo saai zijn mijn gesprekken geworden.
Pas was ik met de dochter bij een supermarkt (kijk! Nu begin ik ook al tegen jullie! Knap gerust een uiltje hoor!) waar op een maandag vijf kassa’s open waren. Dat is misschien in Randstedelijk gebied heel erg normaal, maar op het platteland dus niet.
'Het is zó druk,' zei het meisje achter de kassa. 'Echt niet normaal. We dachten dat het na de feestdagen wel zou ophouden, maar dús niet.' 'Tja,' zei ik. 'Mensen zien het gewoon als een uitje.' Ik had het natuurlijk over mezelf. Het meisje keek me aan alsof ik iets zei als 'Ik heb vannacht een kat gekookt en heb van het vlees bitterballen van gedraaid. Wil je er eentje?' Ze keek even om zich heen en knikte toen een beetje, zo van: ik zeg maar ja, want anders praat ze misschien door.
Lees ook: Hanneke: 'Hoe stop je als onhandige ouder een baby in een draagzak?'
Maar ik had de hele dag alleen nog maar tegen een vierjarige gepraat, dus ik liet geen kans aan me voorbijgaan om te converseren met een volwassene, of ja, soortvan volwassene, een zestienjarige, en dat die zestienjarige hier natuurlijk helemaal geen zin in had, nou ja, daar had ik natuurlijk helemaal geen boodschap aan. 'Maar ja,' ging ik onverstoorbaar verder. 'Er is toch ook helemaal niks open. Waar kun je anders heen dan naar de supermarkt? Nou?' Ze glimlachte even en draaide daarna stiekem met haar ogen. Ach heerlijk, to be young again: de tijd dat je denkt dat het eten in de kast steeds vanzelf verschijnt. Ik laadde mijn kar in en liep met de dochter naar de auto. We reden naar huis en zongen liedjes van een soundtrack van een of andere Disneyfilm.
Ach ja. De leven.
Groots en meeslepend leven en elke dag denk ik: ik wacht nog even. Volgens mij was het Theo van Gogh die dit ooit zei. En laten we het daar dan maar even bij houden.
Lees hier meer columns van Hanneke.