Ik deel veel. 

In interviews, op social media, en privé natuurlijk nog meer. Maar waar ik me niet vaak over uitlaat, zijn gewapende conflicten, politieke beslissingen of iets compleet banaals als een BN'er die in een beschonken bui iets onbehoorlijks uitvreet. Natuurlijk heb ik er een mening over, net als jullie. En ik praat er ook wel over, met vrienden, collega's of familie, maar meestal niet in het openbaar of op sociale media. Omdat ik een beetje bang ben om dat te doen. Bang voor wat? hoor ik jullie denken. Bang voor kritiek? Misschien wel. 

Lees ook: Chantal Janzen: 'Dit is dus wat er in mijn hoofd gebeurt op vakantie'

Als ik kritiek krijg op mijn vak is dat anders dan kritiek op mijn mening. Als iemand vindt dat ik iets niet goed heb gepresenteerd en daar opbouwende kritiek op heeft, dan kan ik daar wat mee. Maar kritiek op je mening? Dat vind ik lastig, want het is mijn mening. En ik weet zeker dat het publiek vaak denkt: wat interesseert ons de mening van die Janzen in vredesnaam? En dat kan ik me goed voorstellen. Als een willekeurige bekendheid in een talkshow gevraagd wordt naar zijn of haar mening over een politiek besluit vind ik dat ook niet altijd interessant. Maar het kan wel opgepikt worden als het toevallig niet de mening van het grote publiek is, waarna deze persoon zich continu moet blijven verantwoorden voor die mening, of zelfs pittige tegenstand krijgt. Daar heb ik dus geen zin in. Ik wil dat de focus op mijn vak ligt, als ik een interview geef. Daarentegen ben ik over andere dingen wel transparant en open. Wel zo makkelijk, want het lijkt me erg vermoeiend om de schijn op te houden als (kersverse) moeder, echtgenote, vriendin, dochter, zus, werknemer, vrouw en gewoon als mens. Soms deel ik misschien té veel, maar eromheen draaien, daar hou ik niet van, en van liegen ook niet. Al moet ik zeggen dat ik iets pas deel als ik eraan toe ben, maar dat lijkt me logisch. 

Toen ik qua gezondheid een onzekere periode had, zei ik in die desbetreffende weken in interviews dat het 'heel goed ging', niks aan het handje. Maar nu ik naar Linda Hakeboom kijk, die vanaf het begin eerlijk is geweest en openlijk deelt hoe haar borstkankerreis verloopt, vind ik dat zo bewonderenswaardig. Net als Ruud de Wild, die vrij snel ook openlijk vertelde in welk traject hij zat. Of influencer Vivian Hoorn, model Joann van den Herik en Roxeanne Hazes: leuke vrouwen die hun prachtige lijven, door de maatschappij bestempeld als plussize, en hun onzekerheden delen op social media. Laatst genoot ik ook van een interview met Matthijs van Nieuwkerk, die altijd al openlijk en zonder gêne, althans zo lijkt het, vertelt over zijn neuroses en angsten. Als mensen, en met name BN'ers, zich uitlaten over hun schaamtes, onzekerheden, angsten of blunders, dan vind ik dat vrijwel altijd ontroerend en mooi omdat ze zich kwetsbaar opstellen. Ik hoop dat ook ik het volhou om dat te blijven doen. 

Lees ook: Chantal Janzen: 'Ik zal nooit voor dag en dauw gaan hardlopen'

Van sommigen kunnen we nog wat leren. Zoals van Stefano Keizers, die zichzelf zichtbaar durft te maken gewoon zoals hij echt is. Hij vertelde dat hem dat vroeger al goed afging. Dan vonden andere kinderen hem maar raar. Deze wijsheid, en vooral zekerheid, komt uiteraard met de jaren. Je hebt ook nog die lange periode dat je je kapot schaamt voor je ouders, je (puber-) lijf, je ex-vriendjes en al dat soort clichés. Wat ben ík blij dat dat meer en meer verdwijnt naarmate je ouder wordt. Ieders mening doet ertoe, iedereen wil gezien en gehoord worden. Geen sorry zeggen voor je mening, je afkomst, je geaardheid, je uiterlijk, je lijf en je levensinstelling. Natuurlijk zonder dat je anderen kwetst, pijn doet of er strafbare feiten mee veroorzaakt. Maar zolang dat niet aan de orde is: wees nou eens in vredesnaam jezelf, als je het nog niet was. Waar wacht je nog op? Goedkeuring van een ander? Wie zegt dat die ander de wijsheid in pacht heeft? Schaamteloos zijn, dat mag veel vaker. En mocht je daardoor even 'linksaf gaan', deel het en lach erom. Als de situatie dat toelaat, althans. Want toen ik laatst in badjas, make-uploos, met ongekamd haar, in sportsokken en met een fles champagne in mijn hand aan mijn voordeur een pakketje aannam, schaamde ik me. Vooral toen de postbode zei: 'Zo, jij bent al vroeg begonnen zie ik,' wijzend naar die fles. Het was 8.55 uur en ik had het Songfestival gepresenteerd en was al m'n cadeautjes aan het uitpakken. Ik schaamde me kapot. Maar dat duurde niet lang: nadat ik de deur dichtdeed, belde ik mijn moeder en vertelde het. We moesten allebei lachen. Schaamteloos.

Chantal. 

Het julinummer van &C 'Schaamteloos jezelf' ligt nu in de winkels, en koop je hier.