'Alsjeblieft mama, voor jou!' zei James jaren geleden op een ijskoude ochtend in februari tegen me. Hij straalde van oor tot oor, zette een oorverdovend Lang zal ze leven in en overhandigde me een loodzwaar, knullig ingepakt cadeau. Slaapdronken scheurde ik het papier eraf en staarde ik naar de bruine homp gebakken klei in mijn hand. 'Dankjewel liefje, wat prachtig!' zei ik blij. 'Wat heb je dat mooi gemaakt lieverd, deze, eh... bal?' probeerde ik. James keek me onderzoekend aan. 'Het is een sieradenschaaltje,' zei hij. 'Dat zie je toch wel?' 'Jaaaa, nu zie ik het. Echt prachtig,' zei ik.

Lees ook: Soundos El Ahmadi: 'Ik wil geen huis in Marokko, ik wil Nike Air Max'

Ik gaf hem een dikke knuffel. Kijk, echt prachtig vond ik het niet, maar het was het mooiste cadeau omdat híj het gemaakt had. Speciaal voor mij. Het wonderlijke is dat als je eenmaal kinderen hebt, je zelfgemaakte, 'aparte' cadeaus erg leuk vindt. Ontroerend vooral. De scheve pennenbakjes en beschilderde macaronikettingen accepteer je natuurlijk uitsluitend van je kinderen. Als mijn beste vriend van veertig met een bruine homp klei aan komt kakken en blij zegt: 'Tadaaa, sieradenschaaltje!', kan hij het linea recta doorslikken waar ik bij sta.

En toch, wat het ook is en hoe het ook gemaakt is, het is altijd leuk om cadeaus te krijgen. Het idee dat iemand erover nadenkt, naar een winkel gaat en iets speciaal voor jou uitzoekt, is toch fantastisch? Het is me maar een enkele keer gebeurd dat ik iets niet leuk vond. Zo kreeg ik met kerst eens een rendier van iemand. Een raar, groot decoratiebeest met een enge, waanzinnige blik in de ogen, alsof het al zes dagen non-stop kerst aan het vieren was met speed op. Het stond de eerste paar dagen nog in de keuken, maar toen ik me 's ochtends voor de vierde keer rot schrok van zijn manische bek, heb ik deze houten vriend snel in de kelder gegooid. Tot die mensen weer op bezoek kwamen en ik als een dolle die kelder overhoop moest gooien zodat ik dat rendier op een in het oog springende plek kon zetten. Ik ken mensen die daar dus een heel systeem voor ontwikkeld hebben. Met een speciale plank voor gekke cadeaus met de naam van de gever erbij, zodat het tevoorschijn getoverd kan worden als iemand op bezoek komt.

Wat ik ook lastig vind, is als fans me cadeaus geven. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het ontzettend lief, maar ze moeten ook al geld uitgeven om bijvoorbeeld een theatervoorstelling te zien en aan het vervoer erheen, en dan kopen ze ook nog eens een cadeau voor me. Wat dat betreft ben ik liever de gever. Ik koop al zolang ik me kan herinneren cadeaus voor mijn ouders. Met name voor mijn moeder, omdat ik wist (althans, dácht te weten) waar zij van hield. Ik geloof dat mijn moeder vroeger zwom in de zelf geregen kettingen met hartjes, sjaals, parfums, crèmes, briefjes, zelf geplukte bloemen, kaartjes en lippenstiften. En ik kan me dus herinneren dat zij elke keer, jarenlang, áltijd zei: 'Wow, wat mooooooi!' Maar nu ik zelf kinderen heb, denk ik: mijn moeder kán dat echt niet altijd mooi hebben gevonden. Wat zijn moeders toch goeie actrices, hè?

Lees ook: Ja, ook jij geeft kutcadeaus (maar met deze tips voorkom je dat)

Voor Marco koop ik overigens niet vaak meer echt grote cadeaus. We hebben afgesproken elkaar in plaats daarvan te verrassen met dagjes of weekenden weg. Wat natuurlijk ook cadeaus zijn, al kun je ze niet inpakken. Wel heb ik nu al enorm veel zin in Sinterklaas en kerst, omdat ik het zo ontzettend leuk vind om de gezichten van de kinderen – ja, ook de grote – te zien bij het uitpakken van onze cadeaus. Het blijft mooi om hen iets te geven wat ze heel graag willen hebben. Ik hoef dit jaar trouwens helemaal niks met de feestdagen. Als mijn gezin maar bij elkaar is. Ja, gezondheid in een potje. Dat zou je me wel mogen geven. Want stel dat je alles zou kunnen kopen, of anderen alles kunt geven wat je maar wil: als je lijf het niet meer goed doet, heb je aan die dure tas, jas, ketting of crème he-le-maal niks. Cliché? Absoluut. Maar maakt dat het minder belangrijk om te noemen? Absoluut níét.

Pak maar uit aan het einde van dit jaar, mensen. Met of zonder groot budget. Klei dat sieradenschaaltje, bak die bruine drol, rijg die hartjesketting, schrijf dat briefje, pluk die bloemen. Het is toch al geslaagd, omdat jij de ander iets gunt en jij iets van een ander krijgt. Pak maar uit. Letterlijk en figuurlijk. Het mag (weer)! Geniet van elkaar.

Het decembernummer van &C 'Pak maar uit' ligt nu in de winkels, of bestel 'm in &C Webshop.