Ik was acht toen ik voor het eerst de clip van I Wanna Dance With Somebody van Whitney Houston zag. Al bij het o zo herkenbare intro was ik geïntrigeerd, en toen ik die prachtige vrouw zag, met dat waanzinnige haar, die oogschaduw in snoepjeskleuren en dat paarse jurkje, was ik verkocht. En dat ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Of ik nou tienprogramma's in een week opgenomen heb, niet geslapen heb door een jengelende peuter, met mijn blote voeten in een kilo legoblokjes ben gaan staan of geen koffie in huis heb: als ik dat intro hoor, moet ik bewegen. Het is voor mij het nummer waar ik instant blij van word. En als ik blij ben, ga ik dansen. Dansen staat voor mij gelijk aan gevoelens uiten, maar soms ook aan nare gevoelens vergeten.

Lees ook: Dan Karaty onthult exclusief in &C: 'Ik was 25 jaar alcoholist'

Nu ben ik niet objectief wat betreft de schoonheid van dans. Ik ben opgeleid tot danseres. Dat is, was, mijn vak. Mijn beroep. Dus die liefde voor dans zit in mij gebakken. Dans is in mijn optiek een van de prachtigste kunstvormen die er zijn. Maar waarom wil ik deze editie van &C Magazine precies wijden aan dansen? Dat zal ik je vertellen. Dit is het eerste nummer van het nieuwe jaar. Het nieuwe jaar waarin we, HOPELIJK, gaandeweg steeds meer bewegingsvrijheid krijgen. Waarin we meer lucht krijgen na dik twee jaar stilstand op zo veel gebieden. Want man, wat willen we graag weer eens gas kunnen geven, vól gas op dat pedaal. Gewoon weer eens gáán, en goed ook. Elkaar kunnen zien, knuffelen, reizen, beleven, hard werken, nog harder genieten, dansen tot laat in de nacht, plezier hebben, en dat alles in goede gezondheid en met veel liefde. 

En als je niet van dansen houdt, maakt dat natuurlijk geen drol uit. Want ik bedoel ook niet dat iedereen maar moet dansen, ik bedoel er eigenlijk vooral mee dat we (weer) in beweging moeten komen. Dat we eindelijk weer de káns krijgen om flink in beweging te komen. Stilstand is eigenlijk nooit goed. Stilstáán, dat wel. Maar stilstand moeten we na deze twee ingewikkelde en pittige jaren niet meer hebben. We moeten door, bewegen, en het mooiste is als je dat met elkaar en/of voor elkaar kunt doen. Zoals iedereen die in deze editie staat. Stuk voor stuk bijzondere en unieke, getalenteerde creatievelingen die in het komende jaar dóór willen, kansen willen krijgen en pakken, en vooral in beweging willen blijven, met, voor en door hun publiek.

En voor iedereen die niet voor volle zalen op het podium staat: zet als je je rot voelt hard muziek op waar je blij van wordt en ga dansen, dan wordt veel voor even wat draaglijker en lichter. Dance like nobody is watching, zeggen ze op die weeïge uitspraken-Instagram-accounts toch vaak? Nou, weeïg of niet, deze zin snijdt best wel hout. Ogen dicht en gáán. Uit je plaat, bol of stekker. Wat jij wil. Zolang je maar blijft gaan en in beweging blijft. Stilzitten doen we wel als we geschoren worden, of als we het echt even nodig hebben. Maar zodra we weer boven Jan zijn, willen we het leven opvreten, beleven en vieren.

Lees ook: Pandemie of niet, dit is waarom we moeten dansen als nooit tevoren

Ik wens jullie alle goeds, moois, veel gezondheid en vooral veel liefde voor 2022. Proost! Lach! Leef! Dans! Ook als, nee, voorál als het tegenzit. Dat brengt me bij de beste afsluiter van het oude jaar en de mooiste zin voor het begin van 2022, een lijfspreuk van mijn afgelopen zomer veel te vroeg overleden (ze was pas zestien) vriendin Kiki: 'Als het leven je laat struikelen, maak er dan een salto van.' Beter dan jij had ik het niet kunnen verwoorden, Kiek. Lieve allemaal, maak er wat moois van dit nieuwe jaar. Blijf alles in het leven in beweging brengen. Geniet. LEEF!