Ik was pas vijftien en tot over mijn oren. 

Zoals meisjes van vijftien dat kunnen zijn, was ik ervan overtuigd dat hij mijn grote liefde was. Hij was enorm stoer, heel knap en twee jaar ouder, wat op die leeftijd ontzettend veel is. Hij mocht al alleen op vakantie en ik mocht, vanzelfsprekend, niet mee. Al mijn smeekbedes ten spijt gingen mijn ouders niet overstag, waardoor ik vreesde dat ik die zomer de liefde van mijn leven kwijt zou raken. Ja, ik hoor zelf ook hoe dramatisch dit klinkt, maar zo voelde dat nu eenmaal. Na wat nachten peinzen besloot ik voor te stellen om met een vriendin te gaan en ja hoor, dat mocht wel. Het probleem was echter dat hij in Renesse was, in Zeeland. En dat ik in Tegelen woonde, in Limburg. Nu hoor ik jullie zeggen dat ik dan toch even de NS-app had kunnen checken op mijn mobiel, maar het was 1994.

Lees ook: Chantal Janzen: 'Ik zou een kin-implantaat hebben laten zetten, haha'

Buiten het feit dat er geen mobiele telefoons waren, was internet nog niet beschikbaar voor normale mensen, laat staan dat er apps bestonden. Op een middag belde ik dus met de NS en hoorde ik tot mijn grote ontsteltenis dat het ruim vier uur zou duren voordat ik er was. Maar zelfs dat hield me niet tegen. Bepakt en bezakt stapten we op een ochtend in de trein. Via Venlo en Roosendaal reisden we naar Zeeland, waar we drie bussen moesten pakken. Doodmoe en bezweet kwamen we laat in de middag aan op de camping waar hij was. Onze hereniging was in mijn fantasie uitgegroeid tot een overweldigend romantisch gebeuren, inclusief vuurwerk en hartstochtelijke kussen, maar toen ik bij zijn tent aankwam en die opende, lag hij daar helemaal niet op me te wachten. Integendeel. Mijn grote liefde, die in mijn dromen eenzaam in zijn tentje zat te smachten naar mijn aanwezigheid, lag boven op een ander meisje. De terugreis was een stuk minder gezellig dan de heenreis, kan ik jullie vertellen.

Liefde en vakantie is sowieso een lastige combinatie. Ik heb een foto waarop ik ongeveer vier jaar ben, hand in hand met mijn 'lover' Angelo. Een aandoenlijk jochie met grote, donkere ogen en wilde krullen dat ik ontmoette op vakantie in Spanje. (Geen toeval dus, dat ik met Marco getrouwd ben. Blijkbaar had ik toen al een type.) Volgens mijn moeder vond ik hem reuze-interessant, maar Angelo is de eerste en laatste vakantieliefde die ik ooit heb gehad. Ik vond dat concept maar niks. Een week of twee dolverliefd, dramatisch afscheid nemen, de hele terugweg janken en dan iemand nooit meer kunnen zien. Of alleen maar brieven sturen omdat bellen te duur is, tot de ander verliefd wordt op een willekeurige andere toerist en jij maandenlang huilend en smachtend naar de brievenbus zit te staren. No thanks.

Lees ook: Chantal Janzen: 'Ik heb meer dan eens een orgasme gefaket'

Wat ik wel heb gedaan, is met partners op vakantie gaan. En ik kan jullie zeggen: dat is de ultieme relatietest. Als je niet samenwoont, word je bijna nooit écht geconfronteerd met iemands vervelende eigenschappen. Je struikelt niet over gore onderbroeken, sokken of pizzadozen en je hebt niet in de gaten dat iemand superagressief wordt na twee keer gecontroleerd te zijn door een chagrijnige douanier. Je wist van tevoren wel dat de ander het leuk vond om dingen te bekijken, maar dat dit in de praktijk betekent dat je elke dag om zes uur geacht wordt op te staan voor de zoveelste excursie naar de zoveelste kerk terwijl je eigenlijk tot tien uur wilt uitslapen, drie croissantjes naar binnen wilt schuiven om vervolgens met een dik boek aan het zwembad te gaan liggen, was je nog niet helemaal duidelijk. Waardoor je je op de tweede dag van de vakantie al realiseert dat dit misschien toch niet de liefde van je leven is.

Misschien is dat wel goed, trouwens. Want natuurlijk ben ook ik weleens blijven hangen in relaties waarvan ik eigenlijk wel wist dat ze op de lange termijn niet werkten, of in relaties waarin ik merkte dat ik mezelf kwijtraakte. Simpelweg omdat ik hoopte dat iemand veranderde of omdat ik mijn kop in het zand stak. Maar blind achter iemand aanlopen, zoals toen in Renesse, heb ik nooit meer gedaan. Wat overigens niet betekent dat het slecht is om vier uur in het openbaar vervoer te zitten voor je liefde, of dat je andere rare streken uithaalt omdat de vlinders zo ongeveer uit je buik barsten. Maar probeer wel jezelf te blijven en eerlijk tegen jezelf te zijn. Iemand die je na een week vakantie met vrienden of vriendinnen al is vergeten, is je liefde niet waard. Al maken we deze fout allemaal wel een keer. Of twee. Of drie. Nou ja, laten we zeggen: de liefde, wat hebben we er toch veel voor over. En terecht.

Chantal

Hurry up, &C's augustusnummer ligt alleen nog tot dinsdag in de winkels. Hebben? Je shopt hem in de winkel, &C Webshop of op Blendle.