Niemand is altijd aardig. Dus ik ook niet. 

What else is new? Desondanks vind ik het relaxed om zo open mogelijk te zijn, met name in interviews en op social media. En dan ben ik dus niet altijd maar positief. Mensen die louter vrolijke berichten en foto’s plaatsen, ik weet niet hoe ze het doen. Het leven is toch niet alleen maar leuk? Soms wil je even ­zeiken. Soms maak je een fout en wil je die toelichten. ­Helemaal als BN’er. Dan lig je onder een vergrootglas. Daar hoort bij dat je soms iets moet verduidelijken en plein public. Maar hoever ga je daarin, in open zijn en iets uit de doeken doen? Dat is soms lastig. Ik duik er niet voor weg, met het risico dat mensen in de comments ‘domme koe’ of erger schrijven. Maar beter dat, dan dat een of ander nieuwsmedium je verhaal verdraait en er iets onzinnigs van maakt. Iets wat wel voor een hoop lol zorgt, ­trouwens. Omdat het zo smakelijk is, een greep uit de berichten van de kwaliteitsjournalistiek door de jaren heen.

Lees ook: Chantal Janzen: 'Ik heb meer dan eens een orgasme gefaket'

Laten we beginnen met een van de recentste onzinberichten. En, toegegeven, ook meteen een van de grappigste. Ik zou een kin-implantaat hebben laten zetten. Een KIN-­IMPLANTAAT!

Hahaha. Altijd al een scheve kin gehad, bedankt badmeester (lees: mijn vader) voor de beroerd geplakte hechtpleister op de diepe snee in mijn kin na een val in het zwembad als kind. Ook interessant: ik zou jaren geleden zonder Marco’s kinderen in het geheim met hem zijn getrouwd in het oosten van het land (RTL Boulevard was er helemaal heen gereden en daar stapte een Chantal Jansen uit een koets mét inderdaad haar kersverse echtgenoot Marco). Ik zou miljoenen én een Frans kasteel bezitten (waar zijn ze, geef ze me, nu). Ik zou streng hebben gelijnd tijdens mijn zwangerschap (ik en niet eten, are you kidding me?). Ik zou een facelift hebben laten doen (bij Slagerij Van Dam of zo? Want jezus, wat slecht gedaan dan). Verder zou ik tijdens The Voice weer zwanger zijn (ik had blijkbaar de memo niet ­gekregen dat ieder mens zesenhalve kilo mag aankomen in ­december BEHALVE DIEGENEN DIE OP TV KOMEN).

Ook zou ik een ‘enorm complex hebben met mijn sproeten’. Ik moet toegeven, ze zaten er wat dat betreft niet ver naast. Een complex is het niet, maar ik heb er wel al van kleins af aan moeite mee. Begin dit jaar heb ik enorm lopen kloten met die sproeten en melasma op m’n gezicht. Dat laatste had ik sinds de zwangerschap van Bobby, twee jaar geleden. Tip van de dag: ga hiermee nooit onverantwoord rommelen, nooit doe-hetzelven met obscure crèmes met zuren, en ga vooral niet tijdens een behandeltraject tegen melasma in Dubai liggen zonnen. Deukjes, roodheid, zwelling, korstjes, littekentjes en nieuwe vlekken waren de schade. Mijn foundation smeerde ik het liefst extra dik op mijn gezicht, alsof het Alabastine van de Hubo was. Goddank is dat nu hersteld en voorbij. Ik heb mijn lesje hierdoor wel geleerd, en na er mijn hele leven aan geprutst te hebben, blijf ik nu van die sproeten af. Verstandig hè? Daar moest ik blijkbaar 41 voor worden.

Chantal Janzen: 'Volgend jaar maken we er een immens groot feest van'

Maar moet je als BN’er altijd alles uitleggen of verdedigen? Dat is vermoeiend en niet te doen. Omdat het leven niet alleen maar uit hatsikidee-momenten bestaat, deel ik op social media ook zaken die minder gezellig zijn. Zoals een tijdje geleden, toen ik vertelde over het belang van meedoen aan het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker, nadat er bij mij verkeerde cellen waren gevonden. Ik vond het kwetsbaar om te delen en heb dat pas gedaan toen alles weer oké was. Ik heb zo veel mooie reacties mogen ontvangen. Aantallen volgers of kijkcijfers zijn heel abstract, tot je iets intiems deelt. Dan zie je pas wat bereik kan doen. Als er maar één vrouw een nare ziekte heeft kunnen voorkomen door dat bericht te lezen, is het mij die kwetsbaarheid waard.

Verbinding hebben met anderen door openheid op – vaak toch oppervlakkige – social media kan dus ook iets moois opleveren. Ik word door de mensen die ik volg geïnspireerd, geholpen, gewaarschuwd, getroost en geamuseerd. Maar ook weleens geïrriteerd. En ik hoop dat ik zelf ook inspireer, help, waarschuw, troost en amuseer, maar realiseer me dat ik sommigen dus ook zal irriteren. Nee, ik ga dit verhaal niet afsluiten met ‘want ik ben ook maar een mens’. Dat vind ik een vreselijk domme uitspraak. Dat woord ‘maar’: denigrerend bijna. Iedere Jan Doedel weet toch dat iedereen fouten maakt, onzekerheden heeft, verdriet en geheimen en ga zo maar door? Ik vind het mooi dat mensen dingen durven te delen, zelfs dingen waarvan je bek soms openvalt. Dat laatste overkomt me, net als jullie, regelmatig. En op die momenten ben ik nóg blijer dat ik geen kin-implantaat heb. Wat zal dat elke keer een klap geven, zeg.

Dit editorial staat in &C's julinummer 'Hoever ga jij?.' Je kunt het nummer hier bestellen of op Blendle lezen.