'Zet 'm op, hè!'
'Ik wens je een voorspoedige bevalling.'
'You can do this!'

Nu mijn buik echt grote vormen aanneemt en ik afscheid begin te nemen van werk, vliegen de succeswensen omtrent mijn bevalling mij om de oren. Meestal zijn ze ongemakkelijk. Snap ik ook wel. Want wat zeg je tegen iemand die over slechts een paar weken een kind van een paar kilo uit haar vagina moet persen? Begrijp me niet verkeerd, een kind op de wereld zetten is prachtig, maar hoe dat gebeurt is toch anders dan weekendje naar de sauna.

Lees ook: Marloes: 'Het lijkt alsof er ook baby's in mijn borsten zitten'

Laatst las ik dat 10 tot 20 procent van de vrouwen hun bevalling als traumatisch ervaart. Vaak een onderwerp net zo ongemakkelijk als al die succes-met-persen-wensen. Nu was mijn eerste bevalling geen feest, maar ik dacht dat het verder wel meeviel op een schaal van 1 tot trauma. Totdat ik weer zwanger raakte en bij het zien van de positieve zwangerschapstest lichtelijk in paniek raakte en alleen maar dacht 'mijn god, deze moet er ook weer uit'. Ik besloot hulp in te schakelen. Want ik lig er dan wel niet wakker van en die tweede bevalling beheerst niet mijn leven, maar het leek me niet helemaal de spirit om een bevalling in te gaan met teksten als 'mij niet bellen' en 'spuit mij maar gewoon helemaal plat'. Zo blanco als ik bij de eerste was zal ik nooit meer worden, maar het kan geen kwaad om die eerste bevalling goed af te sluiten, zodat ik weer met een frisse lei kan beginnen aan de tweede.

En dus ga ik nu al een aantal weken naar een psycholoog, gespecialiseerd in trauma's omtrent de zwangerschap en bevalling. Vijf minuten voordat ik naar mijn eerste afspraak wil vertrekken, komt mijn kraampakket binnen. Ironisch. Over timing gesproken… Voor de deur van de praktijk begin ik enigszins terug te krabbelen. Heb ik wel een trauma? Ben ik bang genoeg om naar een psycholoog te gaan? Ach, een paar sessies zijn nooit weg. Ik druk op de bel en word lief ontvangen. Eenmaal binnen nestel ik mij in een van de twee stoelen die er staan. Ik krijg van de psycholoog een bak thee en ze gaat tegenover me zitten. 'Vertel, wat is er gebeurd?' De rest van het uur huil ik. Ja, het resultaat was een blakend gezond kind en met mij ging het fysiek ook heel erg goed, maar dat ik door de kracht van de weeënopwekkers en nul resultaat volledig in paniek ben geraakt, dat heeft er mentaal flink ingehakt. De angst die dat heeft gecreëerd zit dus toch wat dieper dan ik dacht… 

We gaan aan de slag met EMDR-therapie. Ik praat over mijn bevalling en bij moeilijke momenten kijk ik naar een lampje dat heen en weer gaat met als doel om mezelf af te leiden, waardoor de herinnering eraan minder heftig wordt. Ik vind het allemaal maar vaag, maar na een paar keer kom ik niet meer met mijn mascara op mijn kin naar buiten. Ook lijk ik mijn positieve petje weer te hebben gevonden. De negatieve associaties die ik heb bij bevallen, maken plaats voor iets fijnere en ik wil niet langer iedereen die over bevallen praat als een soort van romantische ervaring, kapot maken. Wel zo gezellig. 

Lees ook: Marloes: 'Hoe moet dat straks met twee meiden in huis?'

Ik was aan het begin van deze zwangerschap echt de wicked witch van bevallen, maar nu ik aan de vooravond van mijn tweede bevalling sta, ben ik kalm. Het enge aan bevallen vind ik dat je nooit weet welk scenario je boven je hoofd hangt. Daar kun je weinig aan doen. Toch weet ik inmiddels dat je wel wat aan je koppie en hoe die erin staat, kan doen. Waar ik de vorige keer alles wat betreft de baby tot in de puntjes had geregeld en georganiseerd, behalve mijn bevalling, heb ik nu juist heel wat uurtjes in de bevalling gestopt en is de babykamer nog slechts een ruimte vol dozen. Van dat laatste word ik in dit stadium best een beetje onrustig, maar je zou ook kunnen zeggen dat ik deze keer eerst goed voor mezelf heb gezorgd. In het vliegtuig moet je in geval van nood toch ook eerst je eigen reddingsvest aantrekken voordat je je kind helpt? 

En hoewel het onderwerp niet het meest gezellige is voor tijdens de borrel, heb ik het thema open gooien als heel erg fijn ervaren. Het is de aanleiding geweest voor heel wat mooie gesprekken met mijn man (inmiddels getransformeerd tot doula) en vriendinnen. Totaal niet ongemakkelijk. Net als die succes-met-persen-wensen overigens. Want hé, ik wens mezelf ook een bijzonder voorspoedige bevalling!

Lees hier meer van Marloes Berghege.