Dreumesdingen #9: Het leed dat wassen heet
Marloes is nu 14 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over het leed dat wassen heet.
Ik heb ooit heel weloverwogen de was gekozen bij de verdeling van de huishoudelijke taken. Alleen wassen en koken waren nog over nadat de schoonmaakster, onze engel en beste beslissing ooit, in ons leven kwam. De verdeling ging eigenlijk vrij organisch. Mijn man heeft namelijk een behoorlijk beroerde was-reputatie. Een was van zijn hand is meestal te herkennen aan de fluf van een bonnetje of iets anders wat nog in een broekzak zat, en vergeet ook niet de bekende 'witte was die lichtroze werd'. Classic.
Lees ook: Dreumesdingen #8: Gestuntel met Sinterklaas
Ik daarentegen sta dan weer niet echt bekend als een keukenprinses. Vroeger kreeg ik iedere kerst en verjaardag nog een kookboek. Mijn inner circle was toen nog strijdbaar. 'Ze moet het gewoon even leren.' Toch is mijn timing in de keuken nog altijd even ruk (O, dit is al klaar, maar dat nog niet. En nu?) en blijft vooral de smaak achter. Dat is denk ik ook de reden dat ik wel heel goed ben in het maken van happen voor Kiki. Laat een zoutloze hap maar aan mij over. Dat is mijn specialiteit. En soep kan ik. En een redelijk goede appelcrumble. Maar om nou altijd soep met appelcrumble te eten… Ik erken dat koken gewoon niet echt mijn ding is. Mijn man is daar veel beter in. Dus ik koos voor de wasmachine en mijn man werd de chef. Prima. Iedereen blij.
Toch vind ik dat de verdeling behoorlijk scheef is getrokken sinds we met zijn drieën zijn. Want als het koken er een keertje bij inschiet dan kan je nog besluiten om een boterham te eten of wat te bestellen. Er zijn opties. Maar als je de was gaat negeren, dan kom je in de problemen. Wij niet zozeer, want ik kan best mijn onderbroek omdraaien en mijn man doet dat volgens mij af en toe al, maar voor Kiki ligt dat anders. Die kan niet naar buiten in een ondergespuugde trui. Die moet lekker fresh voor de dag komen. En dat betekent dat ik 's avonds soms moet wachten om naar bed te gaan omdat er nog een was moet worden uitgehaald. Strijken sla ik sowieso over en opvouwen gebeurt ook lang niet altijd. Momenteel staat er op de slaapkamer een mand met schone items die we gewoon daaruit pakken. Triest, maar waar.
Lees ook: Dreumesdingen #7: Ziekenboeg deel 2
Het meest verdrietige wasmoment is als ik eindelijk de bodem van een mand (er zijn drie manden. Zucht.) bereik en er al binnen een uur weer meerdere nieuwe items in worden gegooid. Ik snap dat dat het concept is van een wasmand en ik snap ook dat Kiki er niets aan kan doen als ze over haar slaapzak spuugt of ergens gedurende de nacht een drol produceert waarmee ze buiten de luierlijntjes kleurt. Maar toch voelt het als een heel dikke middelvinger. Op een labiele dag verval ik dan in een 'niemand waardeert mij!' gevolgd door een vinger naar mijn man en een 'jij hebt het veel makkelijker'. Mijn man zegt dan meestal: we kunnen ook wisselen. Ja, dat kan.
Laatst had hij geen tijd en kookte ik weer eens. Ik miste een aantal ingrediënten, dus moest ik gaan improviseren. Ik ben met hangende pootjes teruggegaan naar het washok. Conclusie: het gras is voor mij niet groener achter het fornuis. Er gaat zeker niet gewisseld worden. Geef mij maar vlekken in plaats van pannen.
Lees hier meer van Marloes Berghege
