Marloes: 'Oma is overrated en ik ben er helemaal klaar mee'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag is ze ziek, zwak en zwanger.
Ik klink al vijf dagen alsof ik flink carnaval heb gevierd en er een pakje peuken per uur doorheen jaag. Mijn stem die in geen velden of wegen te bekennen is, zorgt al voor de nodige schrik, maar de droge hoest erbij maakt van mij officieel een paria. Rondom mij wordt de 1,5 meter ineens zeer goed aangehouden en zelfs uitgebreid naar 2,5 meter. Een zeer zichtbare/hoorbare kwaal is niet echt een aanrader in deze coronatijden. Uiteraard ben ik al door de teststraat heengegaan: negatief. Maar toch durf ik mijn mond niet open te doen in het openbaar.
Lees ook: Marloes: 'Zodra er eentje op tafel komt, rent Kiki erop af'
Vooral ’s nachts hoest ik de longen uit mijn lijf. Slaap ik eindelijk, word ik een uur later weer wakker van het proesten. Om gek van te worden. Vooral omdat ik zwanger ben. Normaal zou ik in ieder gat een ibuprofen stoppen en bij het diner een glas hoestsiroop nemen. Geintje natuurlijk, maar dit komt van een zeer gefrustreerde zwangere. Er is niets erger dan ziek zijn en zwanger, omdat je direct een streep kan zetten door bijna ieder medicijn, of in ieder geval ieder medicijn dat enigszins werkt. Inmiddels heb ik alle oma middeltjes al wel gehad. Een drankje van heet water, citroensap, beetje kaneel, gember en een flinke scheut honing geeft het meeste verlichting. Dat is fijn, totdat het drankje weer op is. Dan is er gewoon weer die hoest en die verrotte stem. Oma is overrated en ik ben er helemaal klaar mee, dus bel ik de dokter of ik misschien nog iets over het hoofd heb gezien: is er dan écht helemaal geen medicijn dat ik mag? De assistente gaat overleggen en belt me terug. Nee. Thee met honing en dropjes met mate. HOU. OP. MET. MIJ. Beiden komen mij mijn neus uit en helpen tot nu toe voor geen meter.
Ik ben wanhopig. Er moet toch iets zijn? Ik besluit zelf nog even alle geneesmiddelen af te gaan op het internet. Strepsils, hoestsiroop: ik duik in iedere bijsluiter. Sommigen raden het expliciet af en anderen geven een kleine sprankel hoop:
'Echter adviseren wij om, als je zwanger bent of borstvoeding geeft, eerst je arts te raadplegen voordat je medicijn x gaat gebruiken.'
Ja, shit. Die had ik net aan de lijn en die adviseerde mij thee met honing en drop met mate. Man, man, man, ik kan wel janken. Dat doe ik dan dus ook maar. En poe, dat lucht op. Maar niet op de geneeskundige manier die ik had gehoopt.
Lees ook: Marloes: 'Onze kleine kerstboomterrorist is met succes afgeleid'
Uiteindelijk vind ik een homeopatische hoestsiroop die niet negatief tegenover zwangeren staat. Ik neem de aanbevolen 5ml. Weet je hoe weinig dat is? Ik voel al meteen: hier gaan we de oorlog niet mee winnen. Vijf minuten later proest ik weer als vanouds. Dit is waarschijnlijk niet meer dan thee met honing in vloeibare vorm, maar het is beter dan niets. Ik hoop op een placebo-effect.
Ik heb alles geprobeerd, er rest nu niets anders meer dan rustig aan doen en gewoon uitzieken. Al mijn lockdown bezwaren (geen tijd voor, en hoe moet dat dan met) worden ontkracht door mijn man. Ik moet gewoon stoppen met zeiken, in mijn nest gaan liggen met mijn thee met honing en dropjes (met mate) en rusten. Dat wordt dan wel weer aanbevolen voor zwangeren. Hoef je niet eens je arts voor te raadplegen en mag je zoveel van nemen als je wilt.
