Marloes: 'Schat, het is honderd procent zeker een jongen'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over haar, uhm, feilloze intuïtie.
Ik heb al mijn geloofwaardigheid de vorige zwangerschap verspeeld. Ik blies toen nogal hoog van de toren als het aankwam op mijn intuïtie, maar echt heel veel kwam er van mijn uitspraken niet terecht. De Astrolijn was er niets bij. Zo wist ik om te beginnen heel zeker dat ik niet zwanger was, toen ik het juist wel was (en alle andere keren dat ik het niet was, was ik logischerwijs overtuigd van een zwangerschap). Die werd me vergeven. Is ook spannend als je probeert zwanger te raken. Ik kon nog een poging wagen met het geslacht.
Lees ook: Marloes: 'Dit is het moment dat de kinderkapper het voor mij verziekt'
'Schat, het is een jongen. Honderd procent.'
Mijn man, toen nog onder de indruk van het fenomeen 'zwangerschap', geloofde mij meteen op mijn blauwe ogen. Want moeders weten dat soort dingen toch? Die hebben van die sterke gevoelens waar je niet omheen kan. Lastig uit te leggen. Afijn, mijn man en ik schoven naar aanleiding van mijn 'gevoel' het idee van een meisje opzij en waren volop bezig met de komst van een jongetje. De naam lag al klaar in ons hoofd. Je begrijpt, de schok was groot toen de verloskundige ons de envelop overhandigde met de boodschap dat ik geen jongetje in mijn buik had, maar een meisje.
Een afgang die regelmatig op feesten en partijen uit de oude doos werd getrokken. Dus hield ik de rest van de zwangerschap mijn gemak over mijn visioenen en gekke voorgevoelens, beter voor iedereen en zo. Tot er tegen het einde eentje kwam die zo sterk was, dat ik 'm wel uit moest spreken. Ik droomde dat ons meisje 30 september geboren zou worden. Het idee liet me niet meer los en ik wist zeker dat het die dag ging gebeuren. Dertig september kwam en ging. Uiteindelijk werd Kiki op 16 oktober geboren…Ik zat er grof naast. Of laten we het beestje bij de naam noemen: die 30 september was totale bullshit.
Deze zwangerschap begon mijn 'feilloze intuïtie' daardoor wat roestig. Ik schakelde hem uit, waagde me niet meer aan enig voorgevoel of ik zwanger was of niet en liet gewoon de zwangerschapstest het werk doen. Maar toen ik uiteindelijk weer een positieve test in mijn handen had, werden mijn voorgevoelens automatisch weer sterker. Ook bij deze baby had ik een onmiskenbaar gevoel dat het een jongen zou zijn.
Lees ook: Marloes: 'Vind je het gek dat ik zoveel zeik?'
'Dan wordt het dus weer een meisje,' grinnikte mijn man nog.
Maar ik ging steeds meer in mijn gevoel geloven. 'Lach maar allemaal, deze keer heb ik het goed. Let maar op!' Het moment van de verloskundige en de envelop kwam weer. Samen met mijn man maakte ik hem open. Tromgeroffel. Place your bets…. 'Meisje'.
Au. Ik was geshockeerd. Mijn omgeving iets minder. En nu ik erover nadenk is mijn intuïtie eigenlijk altijd prut. 'Nee joh, gaat echt niet regenen,' om niet veel later met een nat pak thuis te komen. Of 'het is buiten nog best wel fris' en vervolgens met het zweet op mijn rug fietsen in een veel te warme jas en dito trui. Weet je wat, ik stop er gewoon mee. Mij niet bellen als je mijn voorgevoel wil weten.
Toch vind ik het fijn om hier even zwart op wit te hebben staan dat ik denk dat de baby 30 mei wordt geboren. Statistisch gezien moet ik het toch een keer bij het juiste eind hebben?
