Marloes: 'Ik kies een foto van Kiki met een doorgelekte romper'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over fotoboeken-maak-stress.
Ik heb een vriendin die iedere drie maanden de tijd neemt om een nieuw fotoboek van haar kroost te maken. Daar heb ik heel veel respect voor, maar ik ben duidelijk uit ander hout gesneden. Tot ik zwanger raakte van de tweede was het idee van een fotoboek niet eens bij me opgekomen. Maar inmiddels ben ik wakker, want die baby in mijn buik drukt mijn neus op de feiten dat ik nu echt wel even moet gaan doorpakken, wil ik dat er ooit nog fotoboeken gaan komen. Dat uitzoeken en samenstellen wordt natuurlijk niet makkelijker met nog meer jaren en een extra kind erbij.
Lees ook: Marloes: 'Ik ben veranderd in een bodemloze put'
Nu weet ik door een kleine rondvraag dat ik niet de enige ben die nog aan de slag moet, maar toch voel ik me er een klein beetje een slechte moeder door. Wat natuurlijk nergens op slaat, want ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat hun ouders zo van hun houden, want hun leven is zo goed gedocumenteerd. Mijn eigen fotoalbum stopt bijvoorbeeld vrij abrupt om en nabij de zes jaar en dat vind ik altijd wel geinig. De rest van de foto’s liggen in een bak in de kast en heb ik ook vaak genoeg gezien. Daarnaast hebben mijn ouders toch maar mooi zes jaar ingeplakt. Ik vind het knap.
Ik besluit de geboorte van nummer twee te nemen als deadline om alle foto’s van Kiki tot de twee jaar in een album te krijgen. Dan heb ik dat in ieder geval getackeld. Het aanbod van albums blijkt niet normaal groot te zijn. Van zelf helemaal creatief losgaan tot een format gebruiken dat dat voor je doet. Van minimalistisch tot hysterisch. Ik ben weer een avond verder, want weet ik veel.
Ik besluit uiteindelijk het helemaal zelf in elkaar te zetten. Ik heb geen zin in vaste elementen en maximale hoeveelheden foto’s. Daarnaast vind ik het ook leuk om van die kneuterige dingen erbij te schrijven, zoals: bij het eten van broccoli trok je altijd een vies gezicht. In die herinneringen zit naar mijn idee de hele fun van zo’n boek. Keuze voor een album gemaakt, nu nog foto’s erin en klaar.
Lees ook: Marloes: 'Oma is overrated en ik ben er helemaal klaar mee'
Vol goede moed open ik de map met foto’s, maar ik moet meteen even slikken als ik de hoeveelheid zie. Tja, hier hadden mijn ouders geen last van. Die lieten een paar rolletjes ontwikkelen, kozen de leukste (of in ieder geval de minst wazige), plakten die in, tekst en datum erbij en klaar. Ik heb per situatie te maken met minstens tien foto’s vanuit verschillende hoeken. Welke kies ik dan? Of ga ik voor een collage? En wat doe ik met al die epic fails die zijn vastgelegd? Je weet wel, die momenten met stront tot in de nek en kots op onmogelijke momenten. Daar pakte je vroeger de camera niet voor, maar met een mobiel altijd binnen handbereik doe je dat dus wel om je vrienden even een kiekje te sturen met een begeleidende ‘hoe is jullie dag?’. Neem ik die foto’s mee in het boek? Of moet Kiki dan later in therapie? Ik sneak er uiteindelijk één foto in van Kiki met een doorgelekte romper die aan de achterkant geel is uitgeslagen en ik met een zeer ongelukkig gezicht. Ook dit waren de eerste maanden en een klein geintje moet kunnen.
Na een paar avonden foto’s uitzoeken en daarna uit die foto’s weer foto’s uitzoeken (anders wordt het echt een belachelijk dik ding), heb ik er eindelijk eentje af: Kiki 0 tot 6 maanden. Het hele eerste jaar paste niet in één album, dus het voelt nog niet af, maar voor nu zeg ik: eureka. Mijn gevoel van trots is zo groot dat ik bang ben dat ik deze taak nu laat liggen totdat Kiki minstens tien jaar is. Maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik één album heb gemaakt. Niet slecht.
