Dreumesdingen #28: Moederdag
Marloes is nu 18 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Net als de rest van Nederland zitten Marloes, haar man en hun dochter Kiki thuis. Vandaag blikt ze terug op Moederdag.
'Schat, het is morgen Moederdag!'
Ik scroll lusteloos door Instagram en krijg een gesponsorde ad voor mijn snufferd met een leuk cadeauidee voor Moederdag. Had ik die niet gezien, dan was ik die hele Moederdag waarschijnlijk vergeten. Ik zit niet zo scherp in de data en dagen momenteel.
Lees ook: Dreumesdingen#27: Operatie dreumes vermaken
Ik ben niet de enige die Moederdag ontschoten is, want naast mij blijft het verdacht lang stil.
'Pff, Moederdag. Dat vierden wij thuis nooit. Zo'n onzin,' zegt mijn man.
'Jullie hebben nooit iets gedaan voor je moeder?'
'Alleen toen we op school iets moesten maken. Dan kreeg ze een geschilderde pollepel of zo.'
We schieten in de lach. Ik denk meteen aan de cadeaus die beneden zorgvuldig zijn opgeborgen. Want ook al is Kiki nog maar 1,5 jaar, het kinderdagverblijf heeft vorig jaar voor prachtige parels op Moeder- en Vaderdag gezorgd. Al weet ik nog steeds niet wat ik nou precies gekregen heb. Het was een glazen pot met een hoop glitter, een half voetafdrukje en een slechte foto van Kiki om het af te maken. Mijn man kreeg een canvas vol met handjes en voetjes van (hopelijk) Kiki met daarbij de tekst 'Mijn papa heeft heel wat in zijn'.
Je voelt 'm al aankomen: eronder hing een mini-mars. Wij vonden het briljant. Ergens is dat toch heel leuk om te krijgen. De essentie van Moederdag zit 'm voor mij niet in een nieuw parfum, maar juist in die schrale pollepel. Mijn man kent mij langer dan vandaag, geeft het verzet op en gaat dan toch in de benen. Niet veel later hoor ik een mysterieuze 'ik ben nog even de deur uit.' Moederdag wordt geregeld.
Lees ook: Dreumesdingen #26: Kiki, kom je buitenspelen?
's Avonds ben ik terug op Instagram en krijg ik weer gesponsorde Moederdagcontent voorgeschoteld: 'Heb jij al iets voor 10 mei?' Shit. Het is vandaag 2 mei. En morgen dus ook helemaal geen Moederdag. Gênant. Dit ga ik de komende jaren ongetwijfeld nog horen, maar er zit niets anders op dan maar meteen met de billen bloot te gaan.
'Uuuh, schat. Moederdag is 10 mei…'
Mijn man roept meteen met een lach dat ik dan morgen ook die croissantjes kan vergeten. Balen wel.
'Je bent in ieder geval op tijd klaar dit jaar,' zeg ik. Ja, je moet toch iets zeggen.
Een week later is het tijd voor poging twee. Deze keer is het echt Moederdag. Ik schrik wakker en merk dat mijn man niet meer in bed ligt. Ik kijk op mijn telefoon: 08.00 uur. Ik mag blijven liggen en ruim een halfuur later mag ik dan ook naar beneden komen. Er staat een prachtig gedekte tafel met een uitgebreid ontbijt, een kaart vol met deskundig gezette krassen van Kiki en een cadeau. Mijn man moet vast hebben gedacht: jij wilde Moederdag, dan krijg je ver-domme ook Moederdag. Ik krijg er bijna Moederdagschaamte van. Een bakje yoghurt op bed was ook prima geweest.
Na het ontbijt ga ik nog uitgebreid in bad, bel ik mijn moeder, en dan pak ik het mama-zijn weer op en gaan we lekker met zijn drietjes naar buiten. Kiki heeft een knorrige dag en in de zandbak is ze er even helemaal klaar mee. Ze kruipt bij mij op schoot en slaat haar armen om mij heen. Ze slaakt een diepe zucht en legt haar hoofd op mijn schouder. De afgelopen weken waren niet makkelijk met Kiki thuis en werk wat gewoon doorging, maar potverdorie wat heb ik een mazzel dat ik moeder mag zijn van dit lieve meisje. Van mij hoeft ze de komende Moederdagen haar voetjes niet in de verf te dopen of een bloempot te maken van papier-maché. Zolang ze mij maar blijft vinden.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
