Marloes: 'Nu begrijp ik waarom kinderen gratis de dierentuin in mogen'
Marloes is moeder van Kiki (2) en Puck (0). Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Deze week ging ze met Kiki een dagje naar de dierentuin.
De dierentuin ging onlangs weer open en ik kon niet wachten om met Kiki te gaan. Kiki is namelijk gek op dieren. Geen kat, hond of konijn is veilig voor haar. En ook in boekvorm mag ze dieren graag. De giraf ('affieeee!') is groot favoriet en ook de aap ('aapieeee!') doet het erg goed. Hoe leuk om die dan in het echt te gaan bekijken? Dat zou ze vast fantastisch vinden.
Lees ook: Marloes: 'Mijn kind is geobsedeerd met speelgoed van anderen'
Ingesmeerd en met een zak vol eten springen we op de fiets en zetten koers naar de dierentuin. We sluiten aan in de 1,5 meter rij en oefenen nog wat dierengeluiden. We hebben er helemaal zin in. Eenmaal binnen parkeer ik Kiki voor de eerste dieren: kamelen. Denk ik. Altijd lastig met die bulten. 'Kijk, Kiki. Kameel. Mooi hè!' Kiki ziet de kamelen niet staan. Wat ze wel ziet staan is een kindje van haar leeftijd. En die zit niet in een buggy, maar loopt lekker vrij rond. Nou ja, zeg. Hoezo zij dan niet?
Ze begint zich los te wringen en roept: 'Kiki uitttt.' Ik laat de kamelen ook links liggen en begin haar los te klikken. 'Wel bij mama blijven, hè,' probeer ik nog wat opvoeding erin te gooien. 'Ja,' zegt Kiki. Een loze ja, want zodra ze los is, schiet ze alle kanten op. Ken je dat balletje van die sport die Harry Potter beoefent? Die ene die ze dan moeten vangen en die zo klein en snel is, dat je daar behoorlijk talent voor moet hebben? Ik zie een grote gelijkenis met mijn dochter. Kiki zet het meteen op een lopen en ik hop er met de buggy en rugzak achteraan. Oké, oké. Mama blijft wel bij Kiki dan.
Na een toeristische route komen we bij de apen. Kiki duikt bovenop het bordje met een afbeelding en tekst en uitleg over het type aap. 'Aapiiieeee.' Ze kirt van plezier. Ze is zo enthousiast over het plaatje dat ze de echte apen recht voor haar neus helemaal mist. 'Mee, mee, mee.' Kiki wil weer verder lopen. 'Zeg maar doei tegen de aapjes,' zeg ik. 'Daar zijn ze,' en ik wijs ter verduidelijking naar de echte apen. Kiki begint enthousiast te zwaaien en geeft een handkus aan, jawel, het plaatje van de aap. Who needs an echte aap, if you have a plaatje of an aap? Kiki in ieder geval niet.
Lees ook: Marloes: 'Ik ben bang dat Kiki zich als een koala aan me vastklampt'
We lopen verder. De tijgers zijn aan het eten. Dat moet toch indruk maken. Ik til Kiki op en wijs haar op het tafereel. Ze doet een tijger na en is er dan wel weer klaar mee. De tijgers en nog wat imposante vogels werken we af in precies 1 minuut en 30 seconden. Laat het 35 seconden zijn. Zo gaan we snel weer thuis zijn. Helemaal met de Corona-maatregel van eenrichtingsverkeer, waardoor teruglopen er niet meer bij is.
Gelukkig vinden we rust bij de olifanten. Die zijn interessant. Of nou ja, het hekje dat ervoor staat en de takjes die daar te vinden zijn. Ik kan zowaar even zitten op een bankje terwijl Kiki speelt. Dat rustmoment was wel even nodig na de snelheid waar dit bezoek mee begon.
We vervolgen onze weg. De giraffen en de zebra's weten van alle dieren verreweg het langst Kiki's aandacht vast te houden. Chapeau. 'Paard-ieee,' zegt Kiki. Voordat ik kan zeggen dat het een zebra is, is haar aandacht al verlegd naar een trap met hek, want die is me toch een partij leuk! Kiki giert het uit als ze keer op keer van boven naar beneden rent (hobbelt) en weer terug. De zebra's kijken toe. Heb je zulke mooie strepen, word je eerst een paard genoemd en daarna wordt er niet meer naar je omgekeken vanwege een trap…
Twee uur na binnenkomst staan we weer buiten. Kiki vond het fantastisch. Vooral de hekjes van de dierentuin. En vergeet het grind op de paden niet!
Het is natuurlijk niet voor niets dat kinderen onder de 2 jaar gratis naar binnen mogen. Die kijken toch niet naar de dieren.
Deze column verscheen eerder in juni 2020. Lees hier meer van Marloes Berghege.
