Marloes: 'Die kinderen zijn tegenwoordig kleine wereldsterren'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over Kinderen voor Kinderen 2.0.
'MAMAAAA, mag ik Fitlala?'
Zo beginnen al een behoorlijke tijd al onze dagen. Hoe vroeg het ook is. Voor de mensen die nu nog geen idee hebben: we hebben het hier over een nummer van Kinderen voor Kinderen. Ik wist niet dat ze nog bestonden, maar ze zijn er zeker nog en al lang niet meer het ietwat brave clubje met harde g en Gooische r met een scala aan gekleurde sjaaltjes om de nek, waar ik groot mee ben geworden. Verre van zelfs.
Lees ook: Marloes: 'Kiki, het is nacht en in de nacht slapen we'
Ik vond de nummers altijd fantastisch en liep maar wat graag door mijn kamer met een haarborstel onder mijn snufferd, fantaserend dat ik het meisje was uit het nummer Vuur en Vlam (mijn absolute favoriet). Ik had zelfs ook zo'n hoed, die ik nu zou omschrijven als piratenmuts-ding, maar die toen zeer hip was. Hoed of niet, voor een Brabants meisje zoals ik, bleef zingen bij Kinderen voor Kinderen slechts een droom. De rivier die tussen ons liep, leek soms wel een oceaan. Ik zong naar hartenlust mee, maar mijn g is er nooit harder van geworden.
En nu een kleine dertig jaar later (EEN KLEINE, NIET HELEMAAL) is mijn dochter gegrepen door het Kinderen voor Kinderen virus. We hadden K3 opstaan op YouTube en toen was daar opeens de 'Pasapas' als suggestie. Schijnbaar een nummer dat Kinderen voor Kinderen speciaal heeft uitgebracht voor de Koningsspelen rondom Koningsdag. Mijn dochter was meteen verkocht toen ze al die hippe kinderen in gekleurde pakkies zag dansen. K3 werd onmiddellijk aan de kant geschoven (sorry Klaasje, Marthe en Hanne), want dit was nóg leuker.
Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Terwijl mijn dochter van plezier door de kamer heen hopte, bleef ik achter op de bank. Gefascineerd door wat ik allemaal op televisie zag. Dit was niet een suf koortje, die kinderen zijn tegenwoordig kleine wereldsterren in de dop. Die dingen roepen als: daar zijn we weer! En dan een jaartal erachter. Of 'yo' en dat iets 'zo chill' is. Die stap-tik met microfoon in de hand is ook volledig uit beeld verdwenen. Het is nu een divers stel coole kids met gekleurde beanies op hun hoofd die stoer dansen op stoelen en tafels. De begintune is ook aangepast, want dat stukje over 'een kind onder de evenaar', dat kon natuurlijk niet meer. Het is nu 'al spreek je niet dezelfde taal, muziek verstaan we allemaal'. Kinderen voor Kinderen is flink door de wasstraat geweest and I like it.
Lees ook: Marloes: 'Dit is een ode aan rustig poepen'
Mijn obsessie van vroeger was meteen weer terug. Vol trots liet ik Kiki Vuur en Vlam horen.
'Kijk, Kiki. Dit is ook van Kinderen van Kinderen. Deze vond mama altijd leuk.'
Kiki luistert twee seconden.
'Deze niet leuk, deze stom.'
Het moment dat je realiseert dat je gewoon oud bent. Of nou ja, een beetje dan.
We houden het hier in huis dus bij het nieuwe repertoire en dat is helemaal prima, want die nummers zijn serieus leuk. Mijn lievelingsnummer? Dat is echt een lastige vraag. Gruwelijk eng en Fitlala vind ik wel lekker, maar mijn ultieme favoriet is toch wel stiekem snoepen. Als ze weer gaan optreden zijn we erbij. Dat wordt nog flink inhouden om zelf niet enthousiaster te zijn dan Kiki en haar voor schut te zetten door daar als een malle mee te gaan zingen en dansen. Kiki, bij voorbaat mijn excuses.
