Baby aan boord #13: De babyuitzet
Marloes is zwanger van haar eerste kind. En in verwachting zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar zwangerschap. Deze keer: de babyuitzet.
Wie had ooit gedacht dat zo’n ieniemienie mensje zo veel spullen nodig heeft? Dat is toch niet normaal?! Ja, dat is het dus wel. En door de hormonen verlies je per week iets meer van je verstand en ga je langzaam maar zeker in de babyuitzetlijst geloven. Je hebt het allemaal nodig. Zelfs de dingen die onder het kopje ‘optioneel’ staan.
Lees ook: Baby aan boord #12: Papa in spé
Mijn man en ik besluiten simpel te beginnen: een kinderwagen. Dat moet toch lukken. We gaan naar zo’n megagrote babywinkel. Lijkt ons handig, want die hebben alles. We mogen ons melden bij de balie en worden opgeroepen als er iemand beschikbaar is om ons te helpen. Om de tijd te doden wandelen we eerst door het ‘car seat experience center’. Heftig. Gingen we nou een kinderwagen of een nieuwe auto kopen?
We lopen verder. Mijn man is niet van het twijfelen en dumpt zonder overleg of überhaupt goed te kijken twee grof geprijsde boxpakjes in een mandje.
‘Deze zijn leuk. Die nemen we.’
‘Ho, ho, ho,’ zeg ik. ‘Welke maat moeten we dan nemen?’
‘O ja. Geen idee. Hoe zit dat met die maten dan?’
‘Wacht, ik googel het even.’
We besluiten voor een grotere maat te gaan, want ‘dan kan ze er een beetje in groeien.’ Zie je wel, dat ouderschap gaat ons nu al best oké af. Kleding voor als ze 6 maanden is: check.
Het duurt lang voor we aan de beurt zijn en ondertussen duizelt het ons. Ledikantdekens, wiegdekens, vierseizoenen, geen seizoenen, hydrofiele doeken, hydrofiele washandjes, hydrofiele alles, spenen, flesjes met verschillende maten opzetstukken, voedingskussens, verschoningskussens, speelgoed, rompers met lange mouwen, rompers met korte mouwen, rompers met drukknoopjes. Af en toe pakken we iets vast om vervolgens de schouders op te halen en het weer terug te leggen. Gelukkig worden we gered en worden we eindelijk omgeroepen.
Een halfuur later duwen we verschillende kinderwagens over een deskundig aangelegd parcours. Soepel gaat onze favoriet over keien, stoeptegels en grind. En zelfs ik krijg hem ingeklapt.
‘We nemen deze’, zegt mijn man tegen de verkoper.
‘Helemaal goed. Kan ik jullie nog ergens anders mee helpen?’
Verschrikt kijken mijn man en ik elkaar aan.
‘Nee, we houden het even hierbij. En deze twee pakjes.’
Lees ook: Baby aan boord #11: Bootcamp voor zwangeren
We rijden 1000 euro lichter, een flinke suikerdip rijker en met gierende banden terug naar huis. Weg van deze heel enge plek. Dat je het niet gratis mee naar huis krijgt, is ons inmiddels ook duidelijk. In de auto maken we plannen om de commode en de kledingkast zo goedkoop mogelijk te regelen en dan zelf op te knappen. Dat we nooit klussen, omdat we daar niet goed in zijn, doet er niet toe. Dit is een mooi moment om het eens uit te proberen.
‘Eén item kunnen we in ieder geval afstrepen,’ zeg ik positief.
‘En de pakjes. We hebben ook twee pakjes,’ probeert mijn man.
‘O ja.’
Stilte in de auto.
‘Lief?’ zeg ik.
‘Ja.’
‘We gaan hier nog vaak naartoe moeten, hè?’
‘Yep.’
We zuchten allebei.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
