Baby aan boord #46: De Franse kinderopvang
Marloes is nu 11 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Marloes is met haar gezin op vakantie in Frankrijk en brengt Kiki een dag naar de babyclub van het resort.
De laatste week van onze vakantie spenderen we in een resort in het zuiden van Frankrijk. Mét kinderopvang. Jazeker. Er is een heuse ‘babyclub’ waar je je kind 's ochtends inlevert bij iemand die Paillet heet (geen grap). Mijn man is meteen enthousiast. Ik weet het zo net nog niet, met die babyclub. Is dat niet zielig voor Kiki? Vakantie is toch ook juist voor veel tijd samen? Mijn man is het niet met me eens, want de babyclub zit propvol lieve mensen die voor Kiki zorgen en een berg klauterspul, wat perfect is voor ons klimgeitje. Veel beter dan die lullige emmer en gieter die wij bij ons hebben. En die paar uurtjes zonder Kiki zorgen er wel voor dat wij even écht kunnen uitrusten. Dat hebben die Fransen goed begrepen. Nippen aan je rosé aan het zwembad gaat net iets beter zonder baby.
Lees ook: Baby aan boord #45: De strijd met factor 50
We besluiten het een dag te proberen. Even kijken wat Kiki ervan vindt. We laten haar achter bij Paillet (nog steeds geen grap) met een tas vol spullen en spreken af om haar om drie uur weer op te halen. Dan kunnen we daarna nog samen gaan zwemmen.
De rest van de dag zit ik niet lekker. Zou ze wel goed slapen daar? Iedereen spreekt ineens Frans om haar heen, is dat niet eng? Dadelijk is haar eerste woord baguette! En eten? Wat eten ze überhaupt?
Als de klok drie uur slaat, staan we weer voor de deur van de babyclub. Kiki zit 'm te chillen in een kinderstoel, heeft net een potje pomme naar binnen gelepeld en knaagt nu op een lange vinger. Ik schrik.
‘Ze heeft een lange vinger in haar mond!’
‘Lekker toch,’ zegt mijn man.
‘Mag ze dat al wel?’
Ik ben niet echt culinair of type gezondheidsfreak. Als het op eten aankomt ben ik meer team broodje frikadel. Maar Kiki is mijn eerste kind en wil ik uiteraard het beste geven. En dus doe ik het hele eet-gebeuren uit onzekerheid volgens het boekje. Dat betekent dat ik zoveel mogelijk googel en probeer zo min mogelijk zout, suiker en andere toegevoegde troep te geven. Ik geef wel toe dat hoe langer ze leeft, hoe flexibeler ik met eten word. Hapje van dit, beetje proeven van dat. Ik ben over de ergste onzekerheid heen. Maar lange vinger had ik nog niet gegoogeld. Terug naar Paillet:
‘Kiki did very well today. For lunch she had pasta, broccoli, steak, compote and yoghurt.’
Gristus. Dat is wel wat meer dan een lullig bammetje pindakaas. Dat is een heel diner met voor, hoofd en na. Steak? Serieus? En ze heeft nu alweer een potje appel en een lange vinger achter de kiezen. Holy moly, daar gaat ongetwijfeld een lading kak uitkomen waar we nog lang over napraten.
Lees ook: Baby aan boord #44: Kiki valt van de commode
Na een krabbeltje overhandigt Paillet Kiki in keurige staat aan me terug. Hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen, geen idee. In Nederland krijg ik haar altijd zwart van het kruipen en met eten in het haar terug. Die Fransen doen misschien niet aan schema’s, maar ook niet aan vies. Daar zijn wij dan weer losser in.
We duiken meteen met z'n drieën het zwembad in. Stiekem is dit toch wel een fijne dag, want er is ook nog genoeg tijd samen. Én de babyclub was voor mij een goed lesje ‘moeder-doe-eens-relaxed’. Het Engels van Paillet was niet briljant, maar wat blijkt? Kiki doet het ook prima op zijn Frans met een heel bistromenu achter de kiezen. Ik ben niet van plan om haar nu tijdens snacktijd vol te gaan gooien met zoete cake en yoghurt, maar die Franse kinderen worden toch ook gewoon groot? En ze staan nou niet echt bekend om hun overgewicht.
Dat is het fijne van opvoeden: er is niet één juiste manier. Je kan je eigen unieke mix maken van alles wat je tegenkomt. Een beetje van de Fransen, een beetje van mijn ouders, een beetje van mezelf en een beetje van Maggi.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
