Vicky (31): 'Laatst vroeg iemand aan mij of ik mijn ouders niet miste. Toen kon ik volmondig zeggen dat dat niet zo is. Soms mis ik in z'n algemeenheid het hebben van ouders, maar niet zozeer mijn ouders. Laatst was ik thuis onwel geworden en moest ik voor de zekerheid even mee met de ambulance. Op zo'n moment is het fijn om een moeder te hebben die voorje zorgt, dat miste ik toen wel. Maar ik ben blij dat ik geen buikpijn meer hoef te krijgen van berichtjes, dat ik niet meer hoef te trekken aan een dood paard. Ik voel geen innerlijk conflict meer van aan de ene kant loyaal willen zijn aan mijn ouders, en aan de andere kant keer op keer teleurgesteld worden. Dat is een enorme opluchting.

Lees ook: Oppasoorlog: als jij en je (schoon)ouders andere opvoed-ideeën hebben

In een van mijn eerste jeugdherinneringen zit ik achter in de auto van mijn moeder. Ik was een jaar of vijf. Mijn anderhalf jaar jongere broertje zat naast mij, voorin zat een onbekende man naast mijn moeder. Hij stonk heel erg, weet ik nog. Ik zag dat hij en mijn moeder bezigwaren met een lepel, folie en vuur. 'Niet tegen papa zeggen, hoor,' zei mijn moeder tegen ons. Het zag er gek uit, en ik had geen idee waar ze mee bezig was. Er zijn ook warme, leuke herinneringen. Mijn ouders waren gek op dieren. Elk gewond of dakloos beestje namen ze mee naar huis. We hadden geiten, paarden, duiven, kippen en hangbuikzwijnen. En ze waren ondernemend – dan gingen we bijvoorbeeld vissen, met de tent op vakantie of naar een pretpark. 

Toch merkte ik al gauw dat het bij ons thuis anders was dan bij anderen. Ik was een jaar of zeven toen ik bij een schoolvriendinnetje ging spelen. Haar moeder zette thee, pakte er koekjes bij en vroeg ons hoe het op school was geweest. Dat was ik totaal niet gewend,die zorg en belangstelling. Mijn moeder haalde me van school en dan reden we vaak meteen door naar een smerig pand waar zij drugs ging halen. Mijn broertje en ik moesten dan uren in de auto wachten. Niks geen thee, koekjes en gezelligheid dus. Ik weet nog dat ik een keer moest plassen en aanklopte bij zo'n drugshol. Binnen stonk het er naar pis en ongewassen lijven, overal was het vies en muf. De wc was om te kokhalzen. Ik was angstig en wist niet hoe gauw ik weer naar buiten moest gaan.

Langzaam realiseerde ik me dat mijn thuissituatie niet klopte. Als kleuter was dat een onderbuikgevoel, maar toen ik ouder werd en vergelijkingsmateriaal kreeg, werd dat steeds duidelijker. Het kwartje viel toen ik op tv junkies zag die heroïne aan het gebruiken waren. Dus dát deed mijn moeder. Dat besef vond ik vooral heel raar. Ook omdat mijn moeder er niet zo extreem uitzag als die junkies, ze is nooit uitgemergeld of erg onverzorgd geweest. Maar ze was wel veel met zichzelf bezig. We lagen weleens op de bank onder een dekentje samen een film te kijken, maar ik kan me niet herinneren dat ik geknuffeld werd. Soms gingen mijn broertje en ik zonder ontbijt of lunchpakketje naar school, omdat mijn moeder geen brood smeerde voor ons. Thuis gebruikte ze geen drugs, dat deed ze in de auto of bij anderen thuis. Maar ze was wel afstandelijk en ik nam onbewust steeds meer afstand van haar.'

Lees ook: Geen seks, wel 2 kinderen: de modern family van Marjan en Berry

Onthulling
'Als ik op mijn jeugd terugkijk, kan ik vooral zeggen dat ik me vaak onveilig heb gevoeld. Ook had ik last van een loyaliteitsconflict. Ik hield iets achter voor mijn vader, die niets van mijn moeders verslaving wist. Hij werkte in de wegenbouw en was veel weg, ook 's avonds. Omdat mijn moeder thuis niet onder invloed was, heeft hij bizar genoeg nooit iets van haar verslaving gemerkt. Het geheim vrat aan me, want eigenlijk hoor je je ouders alles te kunnen vertellen. Op mijn tiende kon ik het niet meer voor me houden en heb ik het mijn vader verteld. Ik weet niet eens meer met welke woorden, maar ik moest het gewoon kwijt. 's Avonds in bed hoorde ik mijn ouders ruziën. Ik kon ze niet verstaan, maar het was duidelijk dat het met mijn onthulling te maken had. Ik was bang dat ze uit elkaar zouden gaan, en dat dat dan mijn schuld zou zijn. Niet lang daarna is mijn moeder gestopt met drugs gebruiken. Ze is thuis afgekickt en daarna is er nooit meer over haar verslaving gesproken. Er werd gedaan alsof die nooit bestaan had. Zelf begon ik er ook niet over, uit angst om oude wonden open te rijten. Ook met mijn broertje besprak ik het niet. Ik was allang blij dat alles weer 'normaal' was.

Benieuwd naar wat er daarna gebeurde? Lees verder in &C's special 'We are family'. Je krijgt 'm bij aankoop van twee NIVEA-producten bij Kruidvat.